Deceiving Mistake (Salvador Series #3)

Kabanata 27

Kabanata 27

End of me

Hindi maganda ang timpla ng langit ngayon. It was so gloomy, nakikisabay ata sa naramdaman ko ang langit.

Bagsak ang balikat akong bumaba sa taxi at nagtungo sa gate namin. The guard's eyes widen when he saw me, he immediately open the gates. Pinagbuksan ako ng kasambahay ng pinto at nag saad siya sa aking pagdating.

Nakita ko si mommy at daddy sa sala galit na galit ang mukha. My eyes started to water. I wanted comfort, I was almost raped...

Nagtungo si mommy sa akin. Galit at mabilis siyang naglalakad. Hindi ko inaasahang ang pagsampal niya sa akin. Masyado itong malakas at napa lingon ako sa gilid. Nasapo ko ang aking pisngi at lito siyang tinignan.

Nag uunahan nang tumulo ang luha ko.

"My?"

I screamed when she grab a handful of my hair and dragged me to the couch. Pabalya niya akong binitawan.

"Ang landi landi mo!" Sigaw niya at dinutsot ang hintuturo sa aking noo.

Umiiyak ako hindi alam kong bakit sila galit sa akin.

"Galina! Kaylan ka pang natutuo lumandi! Sana naman nag ingat ka! At hindi pa talaga kay Enzo?! Ano nalang ang sasabihin ni Enzo sayo!"

"A- Ano bang nangyayari, My?"

"Galina may scandal ka!" Galit na sigaw niya.

Natulala ako. Nahinto ako sa paghikbi at hindi ma proceso ng isip ko ang sinabi ni mommy. I have a what?

"Ano po?" Saad ko. "That's not true, wala ako-"

Nahinto ako sa pag sasalita ng maalala ang plano nila Victoria but lyssa said hindi natuloy at walang masakit sa akin kundi ang puso ko at ulo. I read somewhere in books when someone git your first sasakit ang gitna mo at ang yung katawan. You can't even walk properly but I walk normally I even run...

"No, my, dy...hindi yun totoo, I was almost raped a-and Lyssa save me..."

Hindi ako pinakinggan ni mommy at nilingon ang kasambahay namin.

"Manang! Kunin ang lahat ng gamit ni Galina!" Sigaw ni mommy.

Umiling ako. I look at dad who can't look at me in the face. "Daddy hindi po yoon totoo maniwala ka sa akin!"

Humagulhol na ako habang naka luhod sa kanilang harapan. I tried to reach for daddy's knee but he step backward that earned a cry from me. It broke my heart more.

Hinawakan ni mommy ang aking braso at kinaladkad ako papalabas ng bahay.

"No! Mommy, believe me, it wasn't me!" I said.

Natatangay na ako sa paghila niya dahil nawalan na ako ng lakas. My knees were trembling badly. Pa balya niya akong tinapon sa labas ng kalsada dala ng aking mga gamit.

"Don't come back to us. Wala akong anak nakahihiyan!" Sigaw niya.

Tinalikuran niya ako at pumasok na sa loob. Tumayo ako at dali dali tinakbo ang distansya namin ngunit naisirado ni niya ang gate.

"Mommy, it wasn't me, tawagan natin si Lyssa she'll tell you it wasn't me..." I pleaded desperately.

Tulo ng tulo ang luha ko habang pinagmamasdan si mommy sinisirado ang gate ng bahay namin.

"Daddy, please... Hindi ako yoon!"

They're something that is inevitable. My whole life I lived in loneliness, snaa tinuloy tuloy ko nalang Kung ganito rin naman pala ang kalalabasan ng mayroong kaibigan sana pala pinili ko nalang mag isa. My life wouldn't get messier.