Malaking hirap ang dinanas ni Don Pedro sa paghahanap sa ibon subalit hindi siya nagtagumpay
Naging matagumpay kaya ang lakad ni Don Diego?
Si Don Diego’y inatasang
hanapin ang naparawal,
ang prinsipe’y di sumaway
at noon di’y nagpaalam.
Baon sa puso at dibdib
ay Makita ang kapatid,
magsama sa madlang sakit
sa ngalan ng amang ibig.
Hanapin ang kagamutang
siyang lunas ng magulang,
kahit na pamuhunanan
ng kanilang mga buhay.
Parang, gubat, bundok, ilog
tinahak nang walang takot,
tinunton ang bulaos
ng tabor na maalindog.
Sa lakad na walang humpay
nang may mga limang buwan
ang kabayong sinasakyan
ay nahapo at namatay.
Sa gayon ay kinipkip na
ang lahat ng baon niya,
kabunduka’y sinalungang
nilakad na ng paa.
Salungahing matatarik
inaakyat niyang pilit
ang landas man ay matinik
inaari ring malinis.
Hindi nya nalalamang
siya pala’y nakadatal
sa tabor na sadyang pakay,
dikit ay di ano lamang!
Noon niya napagmalas
ang puno ng Piedras Platas,
daho’t sanga’y kumikintab
ginto pati mga ugat.
Biglang napagbulay-bulay
ni Don Diego namamaang,
punong yaong pagkainam
baka sa Adarnang bahay.
Sa tabi ng punong ito
may napunang isang bato,
sa Kristal nakikitalo’t
sa mata ay tumutukso.
Muli niyang pinagmalas
ang puno ng Piedras Platas
ang balat ay gintong wagas
anaki’y may piedrerias.
Sa kanyang pagkaiagaya
sa kahoy na anong ganda,
inabot nang ikalima’t
madlang ibo’y nagdaan na.
Sa gayong daming nagdaang
mga ibong kawan-kawan,
walang dumapong isa man
sa kahoy na kumikinang.
Kaya ba’t ang kanyang wika,
“Ano bang laking hiwaga,
punong ganda’y di sapala!
di makaakit sa madla!
“Ganito kagandang kahoy
walang tumitirang ibon?
Hiwagang di ko manunoy,
sa aki’y lumilinggatong!”
Ano nga nang lumalim na
ang gabing kaaya-aya,
si Don Diego’y namahinga
sa batong doo’y nakita.
Sa upo’y di natagalan
ang prinsipeng naghihintay,
ibong Adarna’y dumatal
mula sa malayong bayan
Dumapo sa Piedras Platas,
mahinahong namayagpag,
hinusay ang nangungulag
balahibong maririlag.
Sa Prinsipeng napagmasdan
ang sa ibong kagandahan:
“Ikaw ngayo’y pasasaan
At di sa akin nang kamay.”
Nang makapamayagpag na
itong ibong engkantada,
sinimulan na ang pagkantang
lubhang kaliga-ligaya.
Sa lambing ng mga awit
ang prinsipeng nakikinig,
mga mata’y napapikit
nakalimot sa daigdig.
Sa batong kinauupua’y
mahimbing na nagulaylay,
naengkanto ang kabagay,
nagahis nang walang laban
Sino kayang di maidlip
sa gayong lambing ng tinig?
ang malubha mang maysakit
gagaling sa kanyang awit.
Pitong awit, bawat isa
balahibo’y iniiba
at may kani-kanyang gandang
sa titingin ay gayuma.
Matapos ang pagkokoplas
ang Adarna ay nagbawas,
si Don Diegong nasa tapat
inabot ng mga patak.
Katulad din ni Don Pedro
siya’y biglang nagging bato,
magkatabi at animo’y
mga puntod na may multo.
Nainip sa kahihintay,
ang Berbanyang kaharian;
ama’y hindi mapalagay,
lumubha ang karamdaman.
