Napakasaya ni Haring Fernando sa kanyang Berbanya; may asawang mapagkalinga,tatlong anak na mababait at masunurin at mga mamamayang nagkakaisa .
Subalit bakit biglang nalungkot ang lahat?
Ngunit itong ating buhay
talinghagang di malaman-
matulog kang mahusay
magigising na may lumbay.
Ganito ang napagsapit ng
haring kaibig-ibig nang
siya ay managinip isang
gabing naiidlip
Di umano’y si Don Juan
bunso niyang minamahal
ay nihili at piñata ng
dalawang tampalasan.
Nang patay na’y inihulog
sa balong hindi matarok;
ang Haring sa kanyang tulog
nagising na nang may lunos.
Sa Laki ng kalumbayan
di na siya napahimlay
nalimbag sa gunamgunam
ang buong napaginipan
Mulay noo’y nahapis
na kumain man ay ano pa!
Luha at buntong-hininga
ang aliw sa pagiisa
Dahil dito’y nangangayayat
naging parang buto’t balat,
nararatay na’t nababakas
ang dating huling oras.
Nagpatawag ng medico
yaong marunong sa reyno
di nahulaan kung ano ang
sakit ni Don Fernando,
Kaya ba ang mga anak pati
na ng Reynang liyag dalamhati’y
di masukat araw gabi’y
may bagabag.
Sa kalooban ng Diyos
may nakuhang manggagamot
ito nga ang nakatalos sa sakit
ni Haring bantog.
“Sakit mo po Haring mahal,
ay bunga ng panagimpan
mabigat man at maselan,
may mabisang kagamutan.
“May isang ibong maganda
ang pangalan ay Adarna,
pag narinig mong
kumanta sa sakit ay giginhawa.
“Ibong ito’y tumatahan sa
Tabor na kabundukan,
kaho’y na hinahapuna’y
Piedras Platas na makinang.
“Kung araw ay wala roo’t sa
malayong mga burol, kasama
ng ibang ibon, nangagpapawi
ng gutom.
“Gabi nang katahimikan payapa
sa kabundukan kung umuwi
at humimlay sa kahoy na
kanyang bahay.
“Kaya, mahal na Monarka,
iyon po ang ipakuha gagaling
na walang sala ang sakit
mong dinadala.”
