Humingi ng pahintulutan si Don Juan sa ama na payagan siyang hanapin ang dalawang kapatid at ang ibong adarna.
Ano ang napag-usapan nina Don Juan at ang ermitanyo?
Tinulinan ang paglakad
parang ibong lumipad,
kaya’t ang malayong agwat
narating din niya agad.
Natambad sa kanyang mata
ang tahanan ang adarna,
punong pagkaganda-ganda
sa mundo’y siya nang una.
Mga daho’y malalabay
pati usbong, kumikinang
maging sanga’y gintong lantay
yamang dapat pagtakhan.
Sa paghangang di masukat
Para siyang natiyanak,
Gising nama’y nangangarap
Pagkatao’y di mahagap.
Marahil sa awa na rin
Ng inang mahal na birhen
Nagliwanag ang paningin
Pati diwang nangulimlim.
Saka pa lang nagunita
Ang bilin niyong matanda,
Tumanaw na sa ibaba’t
Nakita ang isang dampa.
Humayo na si don juan
sa dampang kanyang natanaw
pagtao ay dinungaw
ng ermitanyong may bahay.
Inanyayahang pumanhik,
Sa itaas na magniig,
Ermitanyo ay mabait
Kay Don Jua’y may pag-ibig.
Mga payo at parangal
Ng ama sa bunsong mahal
Ang aliw ng gahain
Tila sa langit nanggaling.
Ngunit higit sa lahat sa lahat nang
Sa prinsipeng pagtataka,
Tinapay na bigay niya
Ano’t doon ay nakita?
Kayo nga ba at nawika
Sa kanyang buong paghanga:
“Ito’y isang talinghagang
Kay hirap na maunawa!
“Yaong aking nilumusa’y
Isang matandang sugatan,
Saka dito’y iba nama’t
Ermitanyo ang may-alay.
“Hindi kaya baga ito
Ay sa Diyos na sekreto?
Anaki’y si Jesucristo
Ang banal na Ermitanyo!”
At nang sila’y makakain
Ermitanyo ay nagturing:
“Don Juan, iyong sabihin
Ang layon mo’t malining.”
“Marangal na Ermitanyo,
