Nabigo sa paghahanap ng ibong Adarna sina Don Pedro at Don Diego.Gayon na lamang ang lungkot ng hari. Lumubha ang kanyang sakit.
Ano ang gagawin ng hari? ni Don Juan?
Ibig niyang ipahanap
ngunit nag-aalapaap
utusan ang bunsong anak
sa takot na mapahamak.
Si Don Juan naman pala’y
naghihintay lang naman pala sa ama,
ang puso ay nagdurusa
sa nangyari sa dalawa.
“Ama ko’y iyong tulutang
ang bunso mo’y magpaalam,
ako ang hahanap naman
ng inyo pong kagamutan.
“Ngayon po’y tatlong taon na
hindi nagbabalik sila,
labis ko pong alalang
ang sakit mo’y lumubha pa.
“Bunsong anak kong Don Juan,”
ang sagot ng haring mahal
“kung ikaw pa’y mawawalay
ay lalo kong kamatayan.
“Oh,ama kong minamahal,”
muling samo ni Don Juan,
“sa puso ko nama’y subyang
malasin kang nararatay.
“Kaya po, kung pipigilin
itong hangad kong magaling
di ko maging sala manding
umalis na ng palihim.”
Sa ganitong napakinggan
Hari’y biglang natilihan,
natiyak na magtatanan
ang Prinsipeng si Don Juan.
Si Don Jua’y lumuhod na
sa Haring may bagong dusa,
“Bendisyo mo, aking ama
babaunin kong sandata.”
Ang bendisyo’y iginawad
na ang luha’y nalalaglag,
gayundin ang inang liyag
kalungkuta’y di masukat.
Di gumamit ng kabayo
sa paglalakbay na ito,
tumatalaga ng totoo
sa hirap na matatamo.
Matibay ang paniwalang
di hamak magpakababa,
pag matapat ka sa nasa
umaamo ang biyaya.
Baon ay limang tinapay,
siya kaya ay tatagal?
Datapwat kay Don Juan,
ang gutom ay di kamatayan.
Habang kanyang binabagtas
ang parang na malawak,
sa puso ay nakalimbag
ang birheng Inang marilag.
Hinihinging patnubayan
