Pinagtulungan ni Don Pedro at ni Don Diego na bugbugin si Don Juan. Nang iharap sa Hari ang adarna, malungkot ang ibon at hindi man lamang nagparinig ng awit.
Halos nawalan na ng pag-sa si Don Juan na Makita pa ang kanyang mga magulang. Dahil sa kapalarang sinapit, labis siyang naghihinagpis.
Samantalang sa Palasyo
Pangyayari ay ganito:
Si Don Juan lunung-luno’y
gagapang-gapang sa damo.
Maga ang buong katawan,
May sala sa mga tadyang,
at ang lalong dinaramdam
ang gutom at kauhawan.
Sa ilang na pagkalawak
Na wala ni kubong hamak,
Sino kayang matatawag
Dumamay sa gayong hirap?
Sa kawalan ng pag-asa
Sa Diyos na tumalaga;
kung gumaling ay lingaya’t
kung masawi’y palad nya.
Hindi nya nalimutang
tumawag sa Birheng Mahal
lumuluhang nananambitang
tangkilikin kung mamatay.
“Oh, Birheng Inang marilag,
Tanggulan ng sasa-hirap,
Kahabangan di man katapat
Ang aliping kapus-palad
“Kung wala nang kapalaran
humaba pa yaring buhay,
loobin mo, Inang Mahal,
ang ama ko ang buhay.
“Madlang hirap at parusa
di ko sasapatin sana,
kung di po sa aking pitang
magulang ko’y guminhawa.
“Ito’y di naman pagsisi
O pagsusumbat sa sarili;
Salamat kung makabuti,
Ang munti kong nasilbi.
“Di ko maubus-isipin
kung ano’t ako’y tinaksil,
kung sa ibon po ang dahil
kanila na’t din a akin
“Kung sa bagay di iba a
at ako nga ang kumuha,
maging ako’t maging sila
kung tutuusin ay iisa.
“Di kaya kaming tatlo’y
anak ng iisang tao:
iwasan ang pagtatalo’t
di gawang maginoo.
“Kaya kami nangaglakbay
sa kayaman kagalingan
ano’t ngayong magtagumbay
hahanga nila ang magaling.”
“Sila naman’y patawarin
ng Diyos na maawain;
kung ako man ay tianksil
