"ထားပါေတာ့ေလ..."
စကားဝိုင္းသည္ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားကာ
ပံုမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ သူမတခုခုကိုျမင္လိုက္ျပီး
သိခ်ုင္စိတ္ေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားသည္
"တရားေရးနတ္မင္း..."
"ဘာလဲ?"
"ဟို ဟိုလူေတြ လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့အရာက
ဘာလဲဟင္။မီးၾကီးလည္းလင္းေနတယ္။
က်ိန္စာတိုက္ခံထားရတာလားမသိဘူး။
အဲ့အရာၾကီးကိုပဲ ၾကည့္ျပီးလမ္းေလၽွာက္ေနၾကတာ။
တိုက္မိကုန္ေတာ့မွာပဲ။"
"ေအာ္ အဲ့ဒါက...ဖုန္းလို႔ေခၚတယ္။
ဖုန္းဆိုတာက အဲ...ဘယ္လိုေျပာရမလဲမသိဘူး
ေျပာရမွာနဲနဲရႈပ္တယ္ကြာ၊မင္းနားလည္မွာ
မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါေပမဲ့......"
"ထားေတာ့ ငါတို႔..."
"မင္းတို႔ေတြ!!"
"......"
"......"
သူမတို႔စကားေျပာေနရင္း
အသက္ဩဩျဖင့္အဘိုးအိုတေယာက္အသံ ေပၚလာျပီး သူမတို႔အား လက္ညိဳးထိုးျပီး
ဆူေငါက္ေနေလသည္။
"ရာရာစစ ဒီေနရာကိုဘာထင္ေနလို႔
လာတာလဲ!! ဝိဉာဥ္ဆိုးေတြ"
"အမ္ ေနပါဦး...ကၽြန္မတို႔ကိုျမင္ရတယ္လား?"
"ျမင္ရတာေပါ့ ငါ့မ်က္လံုးထဲမွာ
ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းၾကီးကိုျမင္ေနရတယ္"
"တရားေရးနတ္မင္း နင္...နင္ေျပာေတာ့
ငါတို႔ကိုဘယ္သူမွမျမင္ႏိုင္ဘူးဆို"
"စကားမမ်ားနဲ႔ေတာ့...ငါေျပာမယ္"
"ဟမ္..."
"ေျပး!!"
"ဘာလုပ္ရမွာ..."
"ေျပး...လြတ္ေအာင္သာေျပး
အဲ့အဘိုးၾကီးဖမ္းတာမမိေစနဲ႔"
"အဟက္......ငါ့လက္ထဲကလြတ္မယ္မ်ား
ထင္ေနသလား မင္းတို႔ေတြ
အိမ္မက္ေတာင္မမက္နဲ႔......"
အဘိုးအိုသည္...ေျပာရင္းျဖင့္
သူ႕ေတာင္ေဝွးကိုလႈပ္ရမ္းလိုက္ကာ
တစံုတရာကိုဖိတ္ေခၚလိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ သူ၏အေနာက္တြင္
မ်က္လံုးနီနီၾကီးမ်ားျဖင့္ေဒါသထြက္ေနဟန္
ရွိေသာအရိပ္မည္းမည္းမ်ားေပၚလာေလသည္။
ထိုအရိပ္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္း
ပံုရတာေၾကာင့္ အနည္းငယ္လန္႔မိျပီး
တရားေရးနတ္မင္းအား လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ္
စိတ္ရႈပ္ေနသည့္ပံုစံျဖင့္ အဘိုးအိုအား
စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
BẠN ĐANG ĐỌC
အာဏာပြင်းသော ကျွန်မခင်ပွန်း ( Z+U)
Lãng mạnေဆာင္းတြင္းရဲ့အေငြ႕အသက္မ်ားျဖင့္ သာယာလွပေသာ မနက္ခင္းတခုတြင္ သာမာန္မဟုတ္ေသာ ေရစက္ရွိသည့္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးမွာ အရင္ေန႔ေတြထက္ ကြဲျပားေနခဲ့သည္။ "ကဲ...ေျပာပါဦး ကိုယ္က မင္းရဲ႕နံပါတ္တစ္လား?" "အင္း..နံပါတ္တစ္............ ေနာက္ဆံုးကေရရင္😝" ဆောင်းတွင်းရဲ့...
