සිතිකලගේ ගෙදර ඉන්න හයවෙනි දවස මේ. තාම මිශේන්වත් සිතිකවත් ගෙදර ආවේ නෑ . කෝල්ස් වලට ආන්ස්වර් කරන්නෙත් නෑ හිතට පුදුම බයක් දැනෙන්නේ . අම්මත් කෝල් කලා එයාලටනම් කියන්න ගියේ නෑ වෙලා තියෙන කිසි දෙයක් මොකද අම්මලා ගොඩක් බය වෙනවනේ . අනිත් කාරණාව තමා අශි කැම්පස් අවුට් වෙන්න තව මාසයයි තියෙන්නේ ඒ අවුට් උනාට පස්සේ ලංකාවට ආයේමත් යනවා . හැබැයි හැමදාටම නෙවේ අම්මලව බලන්නත් බැරි උන නිසා මාස හයකට විතර යන්නේ මිශේනුත් එන්නම් කිව්වා දෙනුජටත් එන්න ඕනි කියලා නම් කිව්වා ඒ උනාට එයා මීට සති දෙකකට කලින් ලංකාවට ගියා එයාගේ වැඩ වගයකට එයත් ඊයේ ආයේ කොරියා වලට ආවා. ලංකාවේ දිගටම ඉන්නේ නැති හේතුව තමා මටත් මෙහෙ ජොබ් එක හොදයි , අනික අශීටත් මෙහෙ ජොබ් එකක් හම්බ වෙනවා කිව්වා.
දවස් හිතාගන්න බැරි විදියට ගෙවෙනවා කරන්න වැඩක් ඇත්තෙම නෑ අතට පයට වැඩ කරලා දෙන්න සර්වන්ට්ලා ඉන්න නිසා මටයි අශීටයි තිබ්බේ දෙන දෙයක් කාලා වෙන දෙයක් බලාගෙන ඉන්න .අපි දෙන්නට විතරක් නෙවේ ගෙදර වැඩ කරන අයටවත් ගෙදරින් එලියට අඩියක්වත් තියෙන්න බැරි උනා ගේට්ස් ලොක් කරලනේ තිබ්බේ .
" අශී මොනාද බන් කල්පනා කරන්නේ "
හවස උඩ තිබ්බ පූල් එක ලග තියෙන ලී බෙන්ච් එකේ වාඩි වෙලා පූල් එක දිහා බලාගෙන ඉන්න අශීගෙන් මම ඇහුවේ අනිත් බෙන්ච් එකේ වාඩි වෙන ගමන් .
" නෑ බන් මම මේ කල්පනා කලේ දැනට දවස් හයක් වෙනවා අර ඩබල ආගිය අතක් නෑනෙ අඩුම ෆෝන්ස් වත් ඔන් නෑනේ ඕෆ් කරගෙනනේ "
" ම්ම් ඔව් බන් මටත් බයයි දැන්නම් . අඩුම දෙනුජවවත් මීට් වෙන්න යන්න තිබ්බනම් මොනා හරි දැන ගන්න තිබ්බා. "
" ඉතින් කෝල් එකක් දාලා කියපන්කෝ පොඩ්ඩක් බලන්න කියලා "
" දැන්ම කියන්න බෑ එයා ඊයෙනේ ආවේ මහන්සි ඇති හෙටත් බලමු . කෝමත් ඒ දෙන්නගේ ජොබ් වල සිටුවේශන් එක ඕක තමා බන් "
තව එක එක දේවල් කියවල රෑටත් කෑම කාලා අද දවසත් ගෙවලා දැම්මා .
🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼
" ඒ නැගිටපන් බල්ලෝ තාම නිදිද . බලපන් අටයි වෙලාව "
