Doctor | RoséKook

25- Dönüş

Rose tüm gün stres içinde oturmuş ve bulunduğu bütün durumu gözden geçirmişti. Son bir kaç ayı hiç sakin geçmemişti ve hep bir olay olmuştu; ama güzel, ama kötü..

Şu an Jungkook'un hala gelmemiş olması Rose'yi çok rahatsız ediyordu. Ona ne olduğunu bilmiyordu ve ulaşamıyordu. Polislere haber vermesi zaten imkansızdı. Jungkook'un nereye gidebileceği hakkında da hiç bir fikri yoktu.

Sabah gelen polisler Rose'yi germişti. Belki başka polisler Jungkook'u dışarda yakalamıştı. Belki çok başka biri onu kaçırmıştı. Jungkook'un bir düşmanı olduğuna emindi Rose ve bu yüksek ihtimalle 18 yaşında onu kaçıran kişiyle aynı kişiydi. Tüm gün düşünerek bazı parçaları birleştirmeye çalışmıştı ama pek yeni bir şey yoktu.

Kapıda duyduğu kilit sesiyle yerinden sıçradı Rose. Ayaklamdı ve kapıya doğru ilerledi. Jungkook olabilir miydi? Saat bire geliyordu ve sabahtan beri yoktu Jungkook. Bu gece de gelmezse; Rose, Jungkook'u kendisi aramayı düşünmüştü.

Rose kapıya vardı ve dışardaki kişi kapıyı açmadan kendi açtı. Jungkook elindeki anahtarla kapının önünde dikiliyordu şimdi.

Rose tutmakta olduğu nefesini vermiş ve hızlı kalp atışlarıyla kapıdaki Jungkook'a sarılmıştı. Jungkook ne olduğunu anlayamasa da sarılmasına anında karşılık verdi. Rose gözlerini yumdu ve bu anın hayal olmamasını diledi. Küs olsalar bile Jungkook'u seviyordu Rose.

"İyi misin?" Diye sordu Jungkook çekingenlikle.

Rose, Jungkook'dan ayrıldı ve kafasını salladı. Yaşlanmış gözlerini yumdu ve elinin tersiyle sildi. Kafasını kaldırıp Jungkook'a baktı.

"Nerdeydin sabahtan beri?.."

Yorulmuşlukla sormuştu Rose. Jungkook ise kafasındaki tonlarca düşünceyi kenara bıraktı ve sevdiği kadını teselli etmeye odaklandı. Rose öyle heyecanlıydı ki, Jungkook'un kızarmış gözlerini fark etmemişti.

"İçeri geçelim mi?"

Rose hızla kafasımı aşağı yukarı salladı. Jungkook refleks ile elini Rose'nin beline attı ve nazikçe içeri ilerletti. Rose bunu fark edecek durumda değildi tabii. Sabahtan beri kafasında dolaşan sorulara cevap bulmak istiyordu.

"Ne kadar endişelendim biliyor musun? Seni biri kaçırdı sandım, polisler yakaladı sandım. Sabah polisler geldi. Korkudan ne ya-"

Rose salonda dört dönerek elini saçlarından geçirmiş hızlıca konuşuyordu falat cümlesini bitiremedi. Bunun nedeni Jungkook'un hiç iyi görünmüyor oluşuydu.

"Jungkook ne oldu?"

Rose kaşlarını çattı ve gözleri kızarmış adama baktı. Jungkook'un yüzü bembeyaz ve dudakları kıpkırmızıydı. Saatlerce ağlamış gibiydi ve çok yorgun görünüyordu.

Jungkook sıkıntıyla bir nefes verdi ve parmaklarıyla göz çukurlarını okşarken koltuğa oturdu. Rose vakit kaybetmeden yanına oturdu ve endişeyle Jungkook'a baktı.

"Kafam fazla karışık. Her şey üst üste geliyor ve.. Ve ben.. Bilmiyorum. Ne yapmam gerektiğini, neye yetişmem gerektiğini bilmiyorum. Sadece.. O hastaneden kaçarken aklımdaki plan çok farklıydı. Ama her zaman böyle oluyor.. Hiç bir zaman bana nefes aldırmıyor!.."

Rose gözlerini kocaman açtı. Jungkook sandığından daha çok düşünce içindeydi ve bu hiç iyi değildi. Jungkook yeni yeni iyileşiyordu. Bir süre daha hastanede kalsaydı iyileşebilirdi. Teknik olan şu an hala sinir hastasıydı ve kriz geçirmiyordu. Gerçekten çok mantıksız ve saçma. Ama sorgulamaya vakit yok.

"Anlat bana Jungkook. Çok düşüncelisin ve bu işin içinden tek başına çıkamazsın. Benimle paylaş. Fikirlerinde yardımcı olurum, seni dinlerim. İçini dök bana.."

Rose cesurca ve samimiyetle Jungkook'un kolunu tuttu ve sıvazladı. Jungkook kafasını kaldırdı ve yaşlı gözleriyle Rose'ye baktı.

"Gerçekten beni dinler misin?"

Rose gülümseyerek kafasını aşağı yukarı salladı.

"Peki. Ama sözümü kesme lütfen. Biraz uzun sürebilir."

Derin bir nefes alıp arkasına yaslandı Jungkook.

"Benim bir çocukluk arkadaşım var, Seokjin. Şu an onun yanından geliyorum. Gece uyku tutmayınca onun yanına gittim. Eskiyi ve şu anı konuştuk ama hala kafam karışık. Onunla ortaokul dışında hep aynı okuldaydık önceden. Liseyi de beraber okuduk. Bir arkadaş ortamımız vardı. Jin, ben, Jennie, Minho ve Eunmi.."