Yeni Hayat Ve Abilerim

Bölüm 28

Medya: Gece Karanlık ❤❤❤

Oy sınırı:45

Yorum sınırı: 90

Keyifli okumalar dilerim... ❤❤❤

"Cansu'nun sana hangi konuda yardım etmesi gerekiyor güzelim?"

Abimin meraklı sesini duyduğum an arkama dönmüştüm. Abim, kollarını göğsünde birleştirmiş kaşlarını çatarak ikimizi bakıyordu. Bir cevap beklediği surat ifadesinden de belliydi. Ne cevap vereceğimi düşünürken adının Cansu olduğunu öğrendiğim asistan doktor arkamdan çıkıp bir adım öne çıktı. Ardından ise konuşmaya başladı.

"Odanızı bulamamışta hocam, benden yardım istedi." dediğinde rahat bir nefes verdim. Abimde inanmış olacaktı ki sert yüz ifadesi yumuşamıştı. Abim bana dönerek "Güzelim acil bir hastam geldi. Beni yarım saat daha bekleyebilir misin?" diye sorduğunda başımı salladım. "Sorun yok abi beklerim." dediğimde başını sallayıp Cansu'ya döndü. "Cansu senin de işin yoksa Geceye eşlik eder misin?" diye sorduğunda Cansu "T-tabi hocam. Eşlik ederim." dediğinde gülümseyip yanımızdan ayrılmıştı.

Oha! Dur bir dakika! Bu kız yoksa benim abime mi aşıktı?

Teoriler oluşturmaya başlarken Cansu yürümeye başlayıp "Beni takip et." demesi ile onun peşinden gitmeye başladım. Dikkatle onu incelerken o bana bakmadan koridorda yürümeye devam ediyordu. Sonunda bir odanın önünde durduğumuzda kapıyı açıp içeri girmiştik. Ben masanın önündeki sandalyeye otururken Cansu da karşıma oturmuştu. Aramızdaki sessizlik hüküm sürmeye devam ederken daha fazla dayanamayarak konuşmaya başladım.

"Sen abime mi âşıksın?"

Galiba direkt sormam hata olmalı ki şu an karşımda deli gibi öksürüyordu. Birkaç dakika afallayarak onu izlerken sonunda öksürmesi bitmişti. Tedirginlikle bana bakarken "O-olur mu öyle şey hiç? O b-benim hocam bir kere." dediğinde sırıtmaya başladım. "Bu ona âşık olmaman için bir engel değil. Hem ne kadar inkâr etsen bile gözlerin ve davranışların tam aksini söylüyor." dediğimde tereddütle bana baktı. "Çok mu belli ediyorum?" diye sorduğunda kahkaha atmaya başladım. Afallayarak bana bakarken konuştum. "Aslında pek belli etmiyorsun. Sadece ben iyi bir gözlemciyim." dediğimde rahat bir nefes aldı. Sinsice sırıtarak "Ama bu benim söyleyemeyeceğim anlamına gelmiyor." dediğimde endişeyle bana baktı. Bir anda yerinde iyice dikleşmişti.

Sadece blöf yapıyordum. Bana yardım etmese bile böyle bir şey asla yapmayacaktım. Sadece onun böyle bilmesi gerekiyor o kadar. Bakışlarından baba ölse de yardım etmeyeceğini anlamıştım, tek çarem buydu. "Sen ciddi misin? Sırf yanlış olan bir şeyi yapmıyorum diye benim özelimi paylaşamazsın." dediğinde ses tonundan sinirlendiğini hissetmiştim. Gülümseyerek "Bende böyle olsun istemezdim fakat bana başka bir şans bırakmadın. Bende abimin acı çekmemesi için bunu yapmak zorundayım." dediğimde kaşlarını çattı. "Ne demek acı çekmemesi için yapmak zorundasın?" diye sorduğunda derin bir nefes aldım.

"Hastayım ve ölmek üzereyim."

Yani kısmen doğruyu söylemiştim. Şimdi buna tam da yalan diyemezdik. Bağımlılıkta bir nevi hastalıktır ve bu hastalık beni her geçen gün yavaş yavaş öldürüyor.

Bakışları bir anda durgunlaşırken afallayarak ağzı açık kalmıştı. "Ölümcül bir hastalığın var ve bu yüzden test sonuçlarını değiştirmek istiyorsun?" dedi sorar bir şekilde. Başımı salladım. "Henüz hiç kimse bilmiyor. Daha kendimi hazır hissetmediğim için abime veya bir başkasına bir şey söylemedim. Hazır olduğumda abime bizzat ben söyleyeceğim ama şu an olmaz. Abim test sonuçlarını görürsen hiç iyi şeyler olmaz." dediğimde tedirginlikle bana bakmaya devam etti. "Hastalığının adını sorsam söylemeyeceksin. Peki, neden söylemek istemiyorsun?" diye sordu meraklı bir tınıyla.