ယုံကြည်ပေးမယ်ဆိုရင်..။
×
ချောကလက်ပူပူနှစ်ခွက်နဲ့ အခန်းမီးဖြူဖြူ။ မင်ဂျောင်းထိုင်နေရာက ဆိုဖာမှာဖြစ်ပေမယ့် အစ်မကတော့ သူ့ချောကလက်ဖျော်ရည်ခွက် ကိုင်၍ မီးဖိုကောင်တာကို မှီရင်း မတ်တပ်ရပ်နေသည်။
အသံအတိပြီးနေသဖြင့် အိမ်ထဲက ရာသီဥတုသည် ပြင်ပထက် ပိုမိုအေးစက်နေသည်။
"အယ်ရီ ဘာလို့ဒီကိုရောက်လာတာလဲ"
သူကအရင် မေးခွန်းစသဖြင့် မင်ဂျောင်း သူ့ကိုလှမ်းကြည့်မိသည်။ အမြဲတမ်း နွေးနွေးထွေးထွေးသာ ကြည့်လေ့ရှိသော ထိုမျက်လုံးများက အသက်မပါတာ မြင်ရသဖြင့် ဝမ်းနည်းသည်။
"အိပ်ပျော်မလိုဖြစ်နေတုန်း ဖုန်းဆက်လာတော့ ယောင်ပြီးပြောမိသွားတာ"
"သြော်"
"အစ်မကရော ဘာလို့အဆက်အသွယ်ဖြတ်ထားတာလဲ"
"ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်ရှုပ်စရာလေးတွေ ရှိတာနဲ့ ခဏလောက် တစ်ယောက်တည်းနေချင်လို့"
မင်ဂျောင်း မခံစားနိုင်။ အစ်မက အရမ်းအေးစက်လွန်းသည်။ ချောကလက်ပူပူတွေ သောက်နေပေမယ့် သူကအရမ်း ဆောင်းရာသီဆန်လွန်းသည်။ အဲ့အစား ပြဿနာရှာလိုက်။ ရန်ဖြစ်လိုက်တာကမှ တော်ဦးမည်။
ချောကလက်ခွက်ကို စားပွဲပေါ်တင်ကာ အစ်မနားကို လျှောက်သွားတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးရက်ကလို အဝေးကိုဆုတ်မသွား။ မီးဖိုချောင်ကောင်တာအား ထောက်ထားသည့် လက်တစ်ဖက်က ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားတာ မြင်ရသည်မို့ ပိုနာကျင်ရသည်။
"ကျွန်မကတော့ တစ်ယောက်တည်းမနေချင်ဘူးရှင်"
ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ကာ ပုခုံးပေါ်မျက်နှာအပ်ရင်း မင်ဂျောင်း ဝန်ခံမိသည်။ ထွက်မသွားနိုင်အောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပါ ခါးကိုတွယ်ဖက်ထားမိသည်။
ČTEŠ
Happened
Fanfikceလူတိုင်းက တစ်စုံတစ်ခု၊ တစ်နေရာရာ၊ တစ်ချို့အဖြစ်အပျက်နဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်တို့ကို မေ့ပစ်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားနေကြတာပါတဲ့။
