Happened

Episode - 18

လက်လွှတ်လိုက်မှ ​နေရာမှန်ကို ပြန်​ရောက်သွားတာမျိုး။

×

ဂျီမင်းရဲ့​နေ့ရက်တိုင်းဟာ အယ်ရီဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဟန်​ဆောင်မျက်နှာဖုံးစွပ်ထားတဲ့ တခြားမိန်းက​လေးသူငယ်ချင်း​တွေရဲ့ ကြားထဲက​နေ အယ်ရီဟာ ​​ဆောင်းမနက်ခင်းရဲ့ ​နေ​ရောင်ခြည်လို ဂျီမင်းကို ​နွေး​ထွေး​ပေးခဲ့တာ။

အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး ကိုယ့်အတင်း​ပြော​နေကြတာကို ဘာလုပ်ရမယ်မသိဘဲ ရပ်နား​ထောင်​နေမိတုန်းက စိတ်ထဲမှာ မြူခိုး​တွေချည်း။ ဒါ​ပေမယ့်လည်း ခဏပါပဲ။ အယ်ရီက သူမလက်ကို ဆွဲကိုင်တယ်။ အခန်းထဲက လူ​တွေကို သူမ တည်ရှိမှုအ​ကြောင်း တံခါးဆွဲဖွင့်ပြီး သတိ​​ပေးတယ်။ အဲ့​နောက်ကစပြီး ယူဂျီမင်းမှာ အယ်ရီကလွဲရင် တခြားဘယ်သူမှ မရှိ​တော့ဘူး။

တကယ်လည်း ဘယ်သူမှရှိမလာနိုင်တဲ့အထိ ဂျီမင်း သူ့ကို ​ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဘဝထဲမှာ ​နေရာအကြီးကြီး ​ပေးခဲ့မိတယ်။ ဆိုရိုးတစ်ခုရှိတယ်​လေ။ တဒင်္ဂ အခိုက်အတန့်​လေး​တွေက ကြီးမားတဲ့ အ​ပြောင်းအလဲ​​တွေကို ဖန်တီးနိုင်စွမ်းရှိတယ်တဲ့။

အဲ့ဒါက ဂျီမင်းအတွက်ဆိုပြီး အယ်ရီယူလာ​ပေးတဲ့ ​​နေ့လည်စာ ထမင်းဘူးလိုမျိုး၊ ​အေးလိုက်တာလို့ ဆိုတဲ့အခါ အနားကပ်​နေဆိုပြီး ဆွဲယူ​ပွေ့ဖက်လိုက်တာမျိုး၊ အပြင်သွားပြီးလို့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ် ခွဲ​လျှောက်ကြချိန်တိုင်း အိမ်ပြန်​ရောက်တဲ့အခါ ငါ့ကိုဖုန်းဆက်ပါလို့ မှာတတ်တဲ့ စကား​တွေမျိုး​ပေါ့။

ဒါ​ပေမယ့်လည်း ဂျီမင်းက​တော့ ကြိုးစားပြီး ထိန်းခဲ့ပါတယ်။ အသက်အရွယ်အရ အ​တွေ့အကြုံမရှိဘဲ စိတ်ကစားတာမျိုးဖြစ်နိုင်လို့ ​​ယောကျ်ား​လေးအချို့နဲ့ တွဲခဲ့​တယ်။ လက်​ကို ဆုပ်ကိုင်တဲ့အခါ သူတို့လက်ဟာ ဂျီမင်းထက် အဆ​ပေါင်းများစွာ ပိုကြီးမား​နေလို့ စိတ်ဆင်းရဲရတယ်လို့ အယ်ရီ​ရှေ့မှာ ညည်းတွားခဲ့တာလည်း မှတ်မိပါ​သေးတယ်။

​​နောက်ပြီး စိတ်ဆင်းရဲရခြင်းရဲ့ တကယ့်အ​ကြောင်းအရာဟာ လက်အရွယ်အစား မတူညီခြင်း​ကြောင့်ပဲ မဟုတ်တာကို​တော့ ဂျီမင်း ကိုယ်တိုင်သိ​ပေမယ့် ထုတ်မ​ပြောဖြစ်ခဲ့ပါ။