မေမေဆုံးတာလည်း တစ်လလောက် ရှိသွားခဲ့ြပီ။
မောင်က ညညဆို မေမေ့အခန်းလေးထဲမှာ ညည့်နက်တဲ့အထိ သူသွားမခေါ်မချင်း နေနေတတ်သည်။
မောင့်အဖေက သူ့ကိုတွေ့ချင်တယ်တဲ့၊သူ့သားသိလို့ မ ြဖစ်ဘူးတဲ့ ။Uncleက မောင့်နားမှာသူနေတာကိုမ ြကိုက်တဲ့ပုံပါပဲ။
"ဘာတွေတွေးနေတာလဲ"
"လန့်သွားတာပဲ.."
"ဘာတွေတွေးနေလို့ ကျွန်တော့်ခေါ်သံတောင် မကြားရတာလဲ"
"မဟုတ်ပါဘူး မင်းစားဖို့ ကင်ချီထမင်းကြော်
နေတာပါ..."
"စားလို့ကောင်းလား"
"အင်း..ကောင်းတယ်"
"နက် ြဖန်ရုံးပိတ်ရက် ပင်လယ်သွားမလား"
"ဟမ်...."
"tvကြည့်တုန်းက ပင်လယ်မြင်ပြီးသွားချင်နေတာမလား"
"မင်းဘယ်လိုသိ...."
"သွားမယ်မလား"
"အင်း"
သူပင်လယ် သွားချင်နေခဲ့တကြာပါြပီ။သူထိုနေ့ညက အခန်းထဲမှာ မောင်laptopတစ်လုံးနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတုန်း မအိပ်ချင်သေးတာနဲ့ tvကနေလာတဲ့ ပင်လယ်ကို ကြည့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားခဲ့တာ။သူထုတ်မပြောမိပါဘဲ မောင်ကဒီလိုတွေအထိ သိနေသည်တဲ့လား?ကြည်နူးလိုက်တာ။
မောင်companyသွားြပီး နာရီ၀က်အကြာ Ohစံအိမ်တော်က လွှတ်လိုက်သည့် ကားနောက် သူလိုက်ပါသွားသည်။
"ဦးလေး..နေကောင်းတယ်နော်"
"ကျွန်တော်နေကောင်းပါတယ်..KimJonginnကို
ဆရာအခန်းထဲမှာ စောင့်နေပါတယ် ဒီပေါ်ကိုတတ်သွားလိုက်ပါ"
"ဟုတ်ကဲ့"
သူတစ်ခုခုကို ကြောက်နေပေမယ့်လည်း ရင်ဆိုင်ရမယ့် အရာမှန်သမျှကိုတော့ ရင်ဆိုင်ရမည်။
"ထိုင်ပါဦး"
"ဟုတ်"
"မင်းနဲ့သားရဲ့ဆက်ဆံရေးကို ဦးသိထားသင့်သလောက်တော့ သိထားပါတယ်"
"ဦးရှင်းရှင်းပဲပြောမယ်..မင်းကိုသားအနားမှာမ
ြမင်ချင်တော့ဘူး"
YOU ARE READING
"Beyond The Hatred"
Fanfiction"အမုန်းတွေရဲ့အလွန်မှာအချစ်တွေ ြဖစ်လာနိုင်တာကိုယုံလား?"
