I go to London

hoofdstuk 23

"Is everything okay?"

Ik draai me om. Er staat een schattig oud vrouwtje voor m'n neus.
"huh?" zeg ik niet begrijpend en ik voel aan mijn wangen of ik gehuild heb. Nee, mijn wangen zijn kurkdroog. Ik heb niet gehuild. Waar doelt de vrouw dan op. Waarop?

"the accident. Before you went to hospital." Zegt de vrouw kort samengevat.
"Oh" zeg ik
"Huh"
"What"
"Who am I?"

Ik sla mijn handen voor mijn ogen en probeer de tranen te bedwingen. Wat gebeurt er? Mijn geheugen.... Help....

De vrouw begint te vertellen wat er net is gebeurt. Ik luister aandachtig naar wat ze allemaal verteld, maar ik kan amper geloven dat ik dat heb meegemaakt.
"Why was I in hospital?" vraag ik terwijl ik abrupt het verhaal van de vrouw onderbreek.
De vrouw kijkt verrassend op.
"Actually I don't know, I thought you were going for yourself. But clearly you were going to someone else. You were mad, sad or something" zegt ze half vragend.

"Oh"
De vrouw gaat door met vertellen. Ze vertelt heel langdradig maar ze heeft een heel fijne zachte stem om naar te luisteren plus ze kan gewoon mooi vertellen.
Als de vrouw klaar is met haar verhaal, stel ik haar nog een vraag voordat onze wegen weer van elkaar scheiden.
"Where is my house? And what's my name?" vraag ik.
De vrouw pakt me bij mijn arm. "this is not good" mompelt ze en ze sleept me mee het ziekenhuis in. Ik loop met haar naar de balie.
De vrouw doet het woord. "this guy had an accident and I think he lost his memory. Can somebody check him?" ik hoor lichte paniek in haar stem. Het gesprek tussen de vrouw en de baliemedewerkers gaat een beetje langs me heen. Ik ben er met mijn gedachten niet helemaal bij.
Ik laat me door de gangen van het ziekenhuis lijden door de vriendelijke vrouw. We lopen tienduizend gangen door en het lijkt eeuwen te duren voordat we eindelijk zijn op de plek waar we moeten zijn.
Onderweg, op de tweede verdieping, komen we een jongen tegen. Bruin krullend haar, bruine ogen, fashionable outfit, perfecte bun op zijn hoofd. "Niall?" zegt hij. Ik kijk hem met een rare blik aan alsof ik wil zeggen 'who is Niall?' maar ik zeg het niet en ik loop de vrouw achterna. Ik lach nog wel een keer vriendelijk naar de jongen, geen idee wie het is. Geen idee.
Ik loop half nog half in gedachten achter de vrouw aan. Als we op de plaats zijn waar we moeten zijn laat de vrouw me achter. Vrijwel meteen komt een man met witte jas de kamer uit.
"Hello Sir, I am doctor Lemsworth, I am going to do few checks on your body and brain" zegt de man met een witte ochtendjas aan die voor me staat.