I go to London

hoofdstuk 21

Niall POV

Wat zijn Harry en Isa toch achterlijke gladiolen ook. Het is nu al een week geleden dat ik voor het laatst bij ze thuis was en ik heb nog steeds geen enkel teken van leven van hun gekregen. Ik ben nog steeds boos. Boos omdat ze niet naar me luisterden. Boos omdat ze waarschijnlijk over negen maanden een fucking kind verwachten en ze gedragen zich zelf nog als kinderen. Maar vooral boos omdat het ‘leuke’ avondje uitliep op een drama voor mij dan.

Fuck, ik moet er ook niet aan denken. Dan word ik weer boos.

*Pling*

“Westminster busstation” roept een vrouwenstem door de bus.

Het is ’s morgens vroeg en spits uur in Londen. Ik doe mijn best om uit de bus te komen, om eerlijk te zijn valt dat niet mee. Ik loop met dikke wallen onder mijn ogen de bus uit en het pad naar de universiteit op. Tegelijkertijd graai ik mijn iphone uit mijn jaszak. 8.15 AM. Nog een kwartier tot dat de les begint.

Ik loop op mijn gemak naar het lokaal toe, als ik mijn mobiel in mijn broekzak voel trillen. Ik kijk op het schermpje.

“Harry Styles” staat er.

Wil ik opnemen? Wil ik hem spreken voordat school begint? Wil ik dat hij mijn dag verpest? Met tegenzin schuif ik mijn vinger van links naar rechts over het beeldscherm. Meteen begint Harry te praten.

“I am so sorry Niall, I don’t know what to do. I think Isa is pregnant and we don’t know what to do please help” met enige paniek in zijn stem.

“Go to the doctor and call me back when you’ve been there, after my college” zeg ik hard en ik druk op het rode knopje.

Ik ben geneigd om mijn telefoon op de grond te gooien, maar daar is ie mij te kostbaar voor. Precies op dat moment komt Melissa langs me lopen. Ze is een van de slimste meisjes uit mijn klas en stiekem vind ik haar leuk. Ik weet niet wat ze met me doet maar elke keer als ze iets zegt, durf ik haar geen tegenwoord te geven, uit angst dat ik haar beledig. Ik krijg kriebels in mijn buik als ik haar zie en als we elkaar aanraken dan maakt mijn hart een klein sprongetje. 

“Hey” zegt ze met een zachte stem. “Are you ready for a brand new school semester?”

“Yes” zeg ik. Al ben ik er totaal niet klaar voor. Ik heb sinds de ruzie alleen maar wakker gelegen ’s nachts. Ik kon gewoon niet in slaap komen. Gevolg was dat ik overdag niet te genieten was. Maar goed, ik hoop dat de start van het nieuwe semester me een beetje afleiding zal gaan geven.

Ik praat nog even met Melissa over de schoolvakken die we deze periode krijgen en over het weekend en andere ditjes en datjes voordat we de collegezaal in mogen.

Zodra we de collegezaal in stappen, snuif ik mijn neus op. Heerlijk de geur van school. Het klinkt misschien gek, maar Westminster universiteit is gelegen in een oud gebouw en ik vind de ‘oude’ geur in collegezalen echt lekker ruiken. Westminster is zo’n typisch Engelse school. You will love it.

De colleges vandaag duren lang, heel lang en het is saai, heel saai. Ik ben gelukkig niet de enige die dat denkt, want na de laatste bel van de laatste les, gaat er een zucht van opluchting door de collegezaal.

Langzaam pak ik mijn tas in. Ik ben altijd extreem langzaam in dit soort dingen want ik heb geen zin om mezelf als een dubbeltje zo dun te maken om de deur uit te komen. Iedereen wil natuurlijk als eerste naar buiten, maar nee nooit komt iemand op het idee om gewoon een voor een door de deur te gaan, gewoon allemaal tegelijk. Logisch. Past ook echt allemaal door een deur. Niet dus.

Als na een paar minuten iedereen naar buiten is, gooi ik mijn tas achter op mijn rug en loop ik achter de meute aan. Zodra ik buiten loop, vis ik mijn telefoon uit mijn jaszak.

Ik bel Harry op.

De telefoon gaat drie keer over voordat er wordt opgenomen.

“Harry” hoor ik aan de andere kant van de lijn een bedroefde stem zeggen.

“Hi Harry, Is there something wrong?” vraag ik bezorgd.

“Oh hi Niall, Yes there is something wrong. Isa had an accident, she broke her leg and she has breathing issues, something with the lungs which I don’t understand and It’s really bad” hoor ik hem snikken aan de andere kant van de lijn.

“O my… How terrible… Can I help? Where are you now? Can I come to you?” vraag ik.

“Oh yes, please” Harry geeft me de adresgegevens van het ziekenhuis en verbreekt dan de verbinding.

Ik open Google maps en tik razend snel het adres in. 5 minuten lopen vanaf hier. Daar ben ik zo.

Als ik voor het ziekenhuis sta, begin ik te twijfelen. Een week geleden liep ik nog boos weg van ze en nu kom ik ze opzoeken. Is dat niet raar? Een seconde denk ik erover na, maar zodra ik het ziekenhuis binnenstap, lijken die gedachten helemaal weg.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

love you lots  xo