I go to London

Hoofdstuk 3

Een half uur later zijn we eindelijk door al die vervelende controles en kunnen we eindelijk op de boot. Eerst moeten we door van die detectiepoortjes, toen ook nog langs de douane om je paspoort te laten zien en toen ook nog langs een balie waar je je ticket moest laten zien. Pfff.. Ik werd gewoon moe van dat wachten. Maar nu we eindelijk op de boot zitten was het dat allemaal waard. We zitten met de groep, waarmee we in de bus zaten, bij elkaar. Het zijn allemaal best aardige mensen. Ze zijn net als ik erg gedreven met hun studie en willen graag 1000% geven en dan is het vaak nog niet genoeg. Ik denk dat ik het dus wel met hun overweg kan.

Een jongen uit de groep stelt voor om te gaan kaarten. Oliver, zo heet de jongen, weet namelijk een heel leuk, nieuw kaartspel wat hij zelf heeft uitgevonden. Daar ben ik natuurlijk wel benieuwd naar. Waarschijnlijk wordt het niks, zoals al die andere spelletjes die zelf bedacht worden. Dat zijn dan van die spelletjes die geen strikte regels hebben en dan is het eigenlijk wachten totdat iemand zich niet houd aan die regels en er ruzie ontstaat. Het spel wat Oliver heeft bedacht heet ‘Jacked’, zo moeilijk is het niet volgens mij. Iedereen krijgt vier kaarten, de rest van de kaarten wordt in het midden gelegd. Zodra er een kaart met een cijfer op de tafel komt waarvan jij er ook een in je hand hebt, moet je erop slaan zodat je die ‘binnen kan slepen’. Wie als eerste een setje heeft van vier dezelfde nummers, wint. Klinkt gemakkelijk, en toch loop het al snel uit op een ramp. Iedereen begint maar op elkaars handen te slaan om maar de kaart te krijgen die ze nodig hebben. Ik schud mijn hoofd en leg mijn hoofd in mijn handen, dit is een totale ramp en ik wist het al gewoon van te voren. Wat ben ik toch een goede voorspeller van dit soort dingen. Uh.. Als Daan, een andere jongen van de groep, met de kaarten gaat gooien, ga ik maar snel even naar de andere kant van de boot, hier hoef ik niet bij te zijn.

Als ik naar de andere kant loop, zie ik daar bij de reling een meisje staan bij de groep, ze lijkt nogal verdrietig dus ik besluit om bij haar te gaan staan. ‘Hoi’ zeg ik als ik naast het meisje sta. Ze kijkt op, observeert me snel en zegt dan ‘O Hoi’ met een beetje een verbaasde stem alsof ze me niet verwacht had hier. Niet dat je veel kanten op kunt op deze boot maar oké. ‘Ik heet Isa. Hoe heet jij?’ vraag ik om het gesprek een beetje op gang te houden. Ze draait haar hoofd om en nu zie ik haar verdrietige gezicht pas echt. ‘Ik heet Eva’ zegt ze met een huilerige stem. ‘Waarom huil je?’ vraag ik uit bezorgdheid. Schijnbaar heb ik mijn vinger op een pijnlijke plek gelegd bij haar, want ze begint nog harder te huilen. Ik leg mijn hand op haar schouder en wrijf met verticale bewegingen over haar schouder heen. ‘Rustig maar, Eva. Zullen we even daar gaan zitten’ zeg ik terwijl ik naar een stoel wijs verderop op het dek. Ze knikt. Oké, dit voelt fijn. Ik kan een meisje dat verdrietig is helpen. Dé perfecte manier om iemand te leren kennen.

Ik ga zitten en gebaar dat Eva naast me moet gaan zitten. "Vertel nou eens wat er met je is" zeg ik tegen haar. Ik zie dat ze even goed zucht voordat ze begint te praten. ‘Nou ik heb gewoon flink last van heimwee als ik op reis ga. Zeker omdat het de eerste keer is dat ik helemaal alleen weg ben, vind ik het behoorlijk spannend’. Begint ze te vertellen. ‘Al een paar dagen kon ik geen hap door mijn keel krijgen omdat ik zo ontzettend zenuwachtig was’.

Ze begint weer een beetje te grienen. Heel aandoenlijk om haar zo te zien. Het doet gewoon pijn om iemand te zien huilen. Ik kan daar nooit tegen, dan moet ik op de een of andere manier die persoon kunnen troosten. ‘Ik begrijp hoe je je voelt, Eva’ begin ik te vertellen. ‘Ik heb zelf ook een beetje last van heimwee. Maar meestal gaat het bij mij over als ik weet dat mijn ouders en vrienden het thuis goed en gezellig hebben, dat geeft me dan op de een of andere manier de moed om het op de plek waar ik dan ben, ook naar mijn zin te maken.’ Eerst vertel ik mijn eigen ervaringen, dan houd ik een peptalk voor Eva. Om haar een beetje op te peppen, zeg ik: "Zullen we, als we in Londen zijn, eerst eens samen gaan shoppen en een leuk shirtje kopen?" Want shoppen maakt mij altijd blij’. Ze begint te lachen, yes ze lacht. Puntje voor mij. Dan begin ik ook te lachen. Ik weet niet of dat komt omdat ik de grap die ik maakte eigenlijk ook wel leuk vond, het feit dat zij lacht voor mij de aanleiding was om te lachen of dat het kwam omdat Oliver onhandig op het dek kwam. Hij struikelde over de drempel die het binnen-gedeelte van buiten scheidt. Het zag er gewoon heel komisch uit. ‘Lach je me nou uit’ roept hij verontwaardigd als hij naar ons toe loopt. ‘Nee joh, hoe kom je erbij’ zeg ik om hem een beetje te plagen. Gelukkig lacht hij zelf lekker mee. "Maar ik kom jullie halen" zegt Oliver als hij is uitgegrapt. ‘We gaan naar Londen!’ roept hij nog naar ons terwijl hij al weg loopt naar binnen toe.

Ik sta op en trek Eva van de bank af omdat ze haar hand uitsteekt dat ze omhooggetrokken moet worden uit die lekker zittende bank. Ja, die bank zat behoorlijk lekker. Dat moet ik toch geven hoor. But.. Enough about the couch. We lopen naar binnen toe waar de groep al helemaal druk aan het praten is met elkaar. We lopen naar het midden van de groep toe, waar Paul staat met een formulier. We zeggen dat we er zijn zodat hij onze namen kan afstrepen. Paul doet nog een laatste check van de lijst en roept dan uiteindelijk: ‘We zijn compleet, we kunnen de bus terug in!’ Een luid gejoel klinkt er van de groep. Iedereen is super blij natuurlijk en ook super zenuwachtig.

‘CAUSE WE’RE GOING TO LONDON BITCHES!’ roept een meisje achter mij. Schijnbaar vind iedereen het grappig dat ze dat zegt, want iedereen begint te lachen. ‘Goed gezegd, Demi’ hoor ik een jongen tegen het meisje zeggen. Ah, zij heet dus Demi. Ik kijk naar achteren om haar even goed te kunnen observeren. Het valt gelukkig niet zo op dat ik naar haar kijk want eigenlijk kijk ik een beetje schuin naar achteren. Ze heeft in ieder geval niet door dat ik naar haar kijk. Ze heeft lang, heel donkerbruin haar met een blonde dip-dye, draagt een zwart leren jack en een skinny-jeans. Een beetje een rock-look. Het staat haar wel heel goed. Zeker die dip-dye. Daar ben ik zo jaloers op.

Ik kijk de groep nog eens rond, allemaal goed geklede jongeren. De een heeft een nette blouse aan, de ander een lekker warme hoodie. Allemaal verschillende dingen maar toch heel casual. Dat moet ook wel want dat was een van de eisen van de eerste dag. Er stond op de brief dat je vooral de eerste dat nette kleren moest aandoen omdat je kennis gaat maken met de ouders van het gastgezin waar je verblijft en daar moet je natuurlijk wel een goede indruk bij achterlaten. ‘Ja, oké. Logisch’ dacht ik toen ik de brief las. Maar even later zei mijn moeder dat het niet voor iedereen logisch is dat ze bij speciale gebeurtenissen, nette kleding aan trekken. Zij kan het weten want ze werkt bij een werving- en selectie bureau en dan moet ze regelmatig sollicitatie gesprekken afnemen bij mensen. Het is al regelmatig voorgekomen dat mensen in hun trainingspak aankomen en je hebt er ook mensen bij die gewoon hun pyjama aan houden. Gewoon niet eens moeite doen om er verzorgd uit te zien. Ooh, dat is toch verschrikkelijk als je daar aan denkt? Maar oké, ik dwaal af.

We zitten al weer in de bus. Ik zit weer langs Sven. We kletsen even over waar we gezeten hebben op de boot, wat we gedaan hebben en wat we gaan doen als we dadelijk in Londen zijn. Ik draai me om naar Eva, die achter ons zit. ‘Eva, we gaan dadelijk als we er zijn de stad in hé?’ vraag ik nog even ter bevestiging. Ze knikt hevig, dat is dus een ja. Sven kijkt ons niet begrijpend aan: ‘Wat is dat toch met vrouwen en shoppen? Jullie moeten altijd eerst even shoppen en jullie hebben altijd geld genoeg. Hoe doen jullie dat?’

‘Jaaaaaaa’ zeggen Eva en ik met de klemtoon op een lange a, zodat het een beetje mysterieus overkomt. ‘that’s a girls’ secret’ zegt Eva tegen Sven en je geeft me een knipoog. Ik hoor Sven zuchten. Ha-ha, hij wordt moe van ons meiden. ‘Zelfs hier in Engeland zijn meiden nog precies hetzelfde met dezelfde mysterieusheid’ zegt hij op een toon alsof hij wanhopig is.