I go to London

Hoofdstuk 4

who wants the opdraging? (first one who comment wins)

Enjoy the Chapter

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

‘We zijn in Londen!’ roept Paul door de bus. Iedereen is door het dolle heen en wil naar buiten kijken, alles zien wat er te zien valt. De Oeee’s en Aaaa’s vliegen door de bus heen. Iedereen roept door elkaar en Paul heeft moeite om nog wat laatste instructie aan ons over te brengen. ‘Jongens, ga even zitten en luister naar mij. Okay?’ Iedereen gehoorzaamt en gaat toch maar zitten. Ook al kijkt iedereen toch naar buiten. Maar dat is logisch want we zijn gewoon in Londen! Hoe cool is dat, ik had het nooit durven dromen maar nu zijn mijn dromen dan toch werkelijkheid aan het worden. Als ik vanavond in mijn gastgezin ben, ga ik op Skype om Jolien van alles over de reis mee te delen. Ik weet zeker dat ze stik jaloers op me zal zijn. Want ik ben ook jaloers op mezelf. O wacht dat kan helemaal niet. Never mind. Ik vind het gewoon kei gaaf dat ik nu in de stad ben waar ik altijd al van heb gedroomd, mooie plaatjes van heb gezien op het internet. Dit is gewoon perfect.

Zodra we er zijn, is het een drukte van jewelste om uit die bus te komen. Iedereen wil natuurlijk naar buiten om de Londense lucht te inhaleren. Bij de deur staat iedereen heel dicht op elkaar om zichzelf er zo snel mogelijk uit te kunnen wurmen. Dat is natuurlijk niet zo slim. Je kunt veel beter een lange rij maken en dan een voor een eruit gaan. Dan heb je ook geen last van getrek en geduw in de bus en je bent er nog sneller uit ook. Maar goed, op deze manier duurt het ook maar hooguit vijf minuten om uit de bus te komen en we zijn hier toch een jaar in Londen dus genoeg tijd om deze stad te kunnen ontdekken.

Als echt iedereen de bus uit is, zegt Paul nog een paar dingen van praktische orde tegen ons. Zoals dat we om 16.00 uur lokale tijd weer bij de bus verzamelen om naar de gastgezinnen te gaan, dat je niet alleen op pad moet gaan, goed moet letten op je eigendommen en bla, bla, bla. Dat weet ik eigenlijk allemaal allang. Ik loop alvast aan richting het centrum en al vrij snel komt Eva mij achterna. Onderweg praten we over van alles en nog wat maar vooral over Londen. Wat we gaan doen hier? Welke winkels je binnen moet zijn geweest, wat je gezien moet hebben etc.

Als eerste gaan we naar Oxfordstreet, ik kijk de straat in. ‘Pffff… daar kun je wel tien middagen door brengen’ mompel ik. Eva heeft meteen een houding van ‘Dan doen we dat toch’ en ik lach om haar. ‘Nee, zullen we naar de Primark gaan en daarna de M&M store?’ vraag ik heel serieus. Het komt niet echt heel serieus over aangezien ik net in een deuk heb gelegen. ‘Mission failed Isa’ zegt mijn innerlijke stem.

‘Ja, is goed!’ zegt Eva enthousiast en we lopen richting Primark. ‘Jeetje, wat is hier groot’ zeg ik als we binnen staan. Iedereen loopt te rennen door de gangen met een stapel kleren onder hun armen, het lijken de dolle, dwaze dagen wel, zoals we die in Nederland bij de Bijenkorf hebben. Even staan we helemaal in shock te kijken naar hoe iedereen druk door de winkel rent. Maar dan neemt Eva het initiatief om kleren te gaan kijken. Iets waar we toch eigenlijk wel voor komen.

Als we klaar zijn op de eerste verdieping, kijk ik richting Eva die inmiddels de halve winkel met zich mee sleurt. Oké, dat is overdreven, een kwart van de winkel met zich mee sleurt. En dan kom ik aan met maar één T-shirtje waarvan ik niet eens weet of ik het ga kopen. We lopen lachend naar de paskamers toe. Onderweg laat Eva zien wat ze allemaal gezien heeft. Ik zie een paar hele leuke dingen. ‘Volgens mij hebben we allebei een andere route genomen?’ zeg ik lachend tegen haar. Ik heb serieus geen een kledingstuk die Eva heeft verzameld voor bij zien komen. Ugh.. Ik heb altijd zo’n moeite om voor kleren te slagen. Nooit zit er iets bij wat ik leuk vind, en als ze dan iets hebben wat ik leuk vind, hebben ze het niet in mijn maat.

Even later lopen we de winkel uit met allebei een Primarktas. Het shirtje wat ik had gezien bleek super leuk te staan en ook had ik nog een shirtje van Eva haar stapel afgepakt die ze uiteindelijk toch niet ging doen. Wat heeft zij zitten twijfelen zeg. Zal ik het doen? Zal ik het niet doen? Dat waren de vragen die door haar hoofd moeten hebben gespookt.

Uiteindelijk heeft ze naar eigen zeggen voor haar doen veel te veel geld uit gegeven, maar wel super leuke nieuwe kledingitems gescoord. Dat is dan een win situatie. Geen win-win. Ik zie die tweede win namelijk niet echt.

‘Waaaaahahahahahahaat!’ roep ik met een stamelende stem als ik probeer om mijn ogen zo groot mogelijk te maken. ‘Wat is er?’ vraag Eva op een normale, droge toon. Ik draai haar hoofd in de richting waar ik net heb gekeken en ik kijk vol ongeloof naar de plek die ik net in het vizier heb gekregen. ‘Dit is nogal ongelooflijk’ zeg ik en ik klap mijn mond dicht. Die stond nog open van verbazing. ‘Wat is nogal ongelooflijk, Isa?’ vraagt Eva weer. Ik kijk haar aan, ziet ze het nou niet? Of snapt ze niet wat ik bedoel?

‘Nou ik ben in elke wereldstad waar ik ben geweest op zoek geweest naar een 1D-world en steeds was ik in een stad waar die niet was of al was geweest en er dus niet meer zat. Ik heb elke stad he-le-maal uit gepluist opzoek naar deze winkel en dan kom ik die hier zomaar tegen’ zeg ik in een adem teug. ‘Dus je wilt naar binnen?’ vraagt Eva als ik een beetje op adem ben gekomen en me aan het realiseren ben wat er in de afgelopen minuten is gebeurd. ‘Maak je een grapje? Natuurlijk wil ik naar binnen. Als jij wist wat ik bedoelde, was ik allang in de rij gaan staan’ zeg ik en ik gebaar dat we achteraan in de rij moeten gaan staan.

‘Dus je bent ook fan van One Direction?’ zegt Eva als we achter in de rij staan. ‘Jaaaaaa! Heel groot fan’ roep ik uit zodat iedereen in de rij omkijkt. ‘Maar ook? Ben jij ook een directioner dan?’ vraag ik. Mijn hart maakt een sprongetje als ze met haar hoofd knikt. Yess, een nieuwe directioner ontmoet, dit moet ik aan mijn vriendin Jolien vertellen die ook directioner is denk ik bij mezelf. Ik glimlach. ‘Wie is jouw favoriet?’ vraag ik als er een stilte is gevallen in het gesprek. ‘Mijn favoriet is Niall en die van jou?’ zegt ze met een opgewekte stem. Volgens mij is zij ook blij dat ze een ‘soulmate’ heeft gevonden, of eigenlijk is directionermaatje een beter woord. ‘Mijn favoriet is Harry’ zeg ik als Eva met haar handen voor mijn ogen aan het zwaaien is. ‘Sorry ik was even in dromeland’ zeg ik erachteraan. We kijken elkaar aan en lachen naar elkaar. ‘Het is allemaal wel heel toevallig dat we niet van elkaar weten dat we directioners zijn en toch naar elkaar worden toegetrokken als het ware’ zeg ik om mijn verbazing uit te spreken. ‘Ja, dat is zeker toeval’ beaamt Eva.

Als we bijna aan de beurt zijn, word ik een beetje zenuwachtiger. Dadelijk is het moment dat ik in de hemel op aarde kom, althans zo voelt het voor mij, als directioner. We komen nu op een plek waar alle directioners heel graag willen zijn omdat we hier non-stop kunnen kletsen over wat er zo leuk is aan die vijf jongens die derde zijn geworden in de X-factor. We zijn aan de beurt. In stilte lopen we naar binnen toe. Als je onze gezichtsuitdrukkingen ziet, zou je denken dat er iemand dood zou zijn gegaan. Als we eenmaal echt binnen zijn, kijk ik mijn ogen uit. Naast mij staat Eva, die moet ook een paar keer met haar ogen knipperen om pas te kunnen geloven op welke plek ze nu eigenlijk is. Voor ons staat een balie waar een aantal mensen aan worden geholpen om wat dingen te kopen. Achter de balie hangen alle dingen die je kunt kopen op schappen. Er zijn T-shirts, Onesies, posters, stand-ups, kalenders, ze hebben alles wat je maar kunt bedenken met een foto van de jongens of het logo van de band of iets anders wat je aan One Direction kunt linken. Ik kijk even naar wat ze allemaal hebben maar ga dan in de rij staan. ‘I want a white T-shirt, like that one’ zeg ik tegen de vrouw achter de balie terwijl ik naar een shirtje wijs waar de jongens allemaal op staan en er boven staan One Direction. ‘Which size?’ vraagt de vrouw aan mij. Waarop ik antwoord: ‘A small one, please’. De vrouw loopt weg om het shirtje te pakken in het magazijn. Als ze terug komt, vraagt ze of ik nog wat meer wil. ‘Yes of course’, antwoord ik,’ I also want that poster’ en ik wijs in de richting van de poster. Die poster kan ik dan mooi ophangen in de kamer van het gastgezin zodat ik geen heimwee hoeft te hebben. Ik reken af en zie dat ook Eva aan de balie staat om wat te bestellen.