I go to London

Hoofdstuk 7

TWEE HOOFDSTUKJES OMDAT ZE BEST WEL KORT ZIJN, SORRY :'( EN OMDAT IK VANDAAG JARIG BEN EN OMDAT IK VANDAAG VAKANTIE HEB GEKREGEN! 

------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn koffer in mijn linkerhand, rugtas om. Hoppa! Ik ben klaar om dadelijk aan te kloppen bij familie Johnson. Ik loop door de drukke winkelstraat en kijk af en toe nog een keer om, zodat ik nog even naar Eva kan zwaaien. Voordat we ieder naar onze eigen gastgezinnen gingen, hebben we nog even snel telefoonnummers uitgewisseld. Zodat we contact kunnen houden over hoe het gaat in het gastgezin, elkaars huis laten zien en hoe het gaat met studeren en natuurlijk om nog een keer af te spreken om te gaan winkelen.

*bliep, bliep*. Ik krijg een sms’je binnen. Snel kijk ik wat er instaat:

Veel plezier in London! ×× mama

Ah wat lief van mama dat ze sms’t. Ik ga haar vanavond meteen bellen over hoe de reis is gegaan en hoe het in Londen is. Ze moet natuurlijk wel up-to-date blijven over alles wat ik heb meegemaakt en wat ik allemaal al heb gekocht.

Als ik mama en mij vergelijk met hoe andere moeders met hun dochters omgaan, heb ik echt een hele goede band met mijn moeder. Ik durf haar echt alles te vertellen. Alles over mijn crush, de problemen die ik wel eens heb met vriendinnen, mijn schoolresultaten kan ik met mama bespreken en het fijne is dat mama mij ook alles vertelt over haar leven, gevoelens etc. Het voelt alsof ze een soort vriendin is maar dan toch iets anders. Als je begrijpt wat ik bedoel. De band die ik met haar heb, geeft me een gewoon, vertrouwd gevoel.

Ik kijk nog een keer om. Eva zie ik nergens meer. “die is vast al doorgelopen” denk ik bij mezelf. Zij moest alleen daar de hoek om, waarschijnlijk is ze nu al bij het gastgezin.

Ik loop snel door. Op de route beschrijving staat dat ik deze straat uit moet lopen dan linksaf moet slaan. Het is het derde huis aan de rechterkant. 22, Victoria Street.

Ik bekijk alle mensen die langs lopen. Misschien wonen zij wel in het zelfde huis. Ik vind het steeds spannender worden.

Veel mannen die langslopen, dragen een geruite pet en matrozen jas aan en vrouwen dragen een chique mantelpakje. Echt, British people are sooo fancy. I love it.

“Victoria Street” lees ik hardop voor. Daar moet ik zijn! Ik slaak een klein gilletje maar ik houd snel mijn hand voor mijn mond. Ik hoop niet dat iemand dat gehoord heeft. Dat zou best awkward zijn. Snel zoeken mijn ogen naar de nummers. “16”.

“18”.

“20”.

 “22”. Aaah, nummer 22! Daar moet ik zijn. Snel loop ik naar de deurpost toe. Zenuwachtig sta ik voor de deur. Dit is het moment waarop ik nog weg zou kunnen rennen. Dit is HET moment.

 Maar nee, ik doe het niet. Ik ga het avontuur aan. Ik breng mijn hand naar de deur en klop op het hout.