I go to London

hoofdstuk 6

VERY SHORT PART, SORRY :'( 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"We gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet, we gaan nog niet naar huis" zingt iedereen. Ja, de stemming zit er al goed in aan het begin van dit jaar.

“O hoe ging die nou ook al weer verder?” vroeg ik aan Sven die naast mij heel fanatiek mee zat te zingen. “Want wij zijn in fucking Londen” brult hij op eens heel aritmisch mee.

"Oké, dat past er dus echt helemaal niet bij" zeg ik met een lacherige toon en ik kijk hem aan met een blik alsof ik wil zeggen dat hij hartstikke gek is. Wat hij natuurlijk ook is, voor het geval je dat nog niet begrepen mocht hebben.

De busreis naar het gastgezin duurt ongeveer een half uur aangezien we net iets buiten het centrum van Londen worden afgezet. We hebben allemaal andere gastgezinnen. Dus het verschilt ook nog hoe lang we nog moeten lopen vanaf de plek waar we met de bus worden afgezet.

Ik had even uitgerekend en ik moest vanaf de plek waar we moeten worden afgezet, welgeteld vijf minuten lopen voordat ik op het adres ben waar ik moet zijn. Ik woon bij familie Johnson. Van tevoren heb ik al wat mail contact gehad om mezelf even voor te stellen en het leken me hele aardige mensen. Ze hadden wat foto’s van zichzelf meegestuurd zodat ik wat kon oefenen met de namen want er wonen drie kinderen in het huis én nog een andere logé. Maar van die logé konden ze geen foto mee sturen want ze wisten zelf ook nog niet hoe hij eruit zag. Hij zal een dag na mij bij hun komen wonen. Ik vind het alleen maar leuk dat ik niet de enige logé ben, anders voel ik me ook zo opgelaten. Vaak voel ik me dan toch net te veel als ik in mijn eentje bij iemand logeer. Dat had ik al op de basisschool toen ik bij vriendinnen ging logeren en dat is nooit overgegaan. “Dat hoeft ook niet” zei iemand een keer tegen mij, een wijze uitspraak waar ik me altijd aan vast heb gehouden.

Nou, ik kan lang denken hoor. Paul zegt nu dat het nog vijf minuten duurt voordat hij ons allemaal dropt. Hij begint met een praatje over hoe we dadelijk de bus uit moeten gaan. Omdat het net zo’n zootje werd met uitstappen. Waarschijnlijk houdt niemand zich eraan, maar de bedoeling van Paul is goed. Dat zie ik.

 

Ugh… Wat ik al dacht. Iedereen dringt bij de uitgang uit de bus. Er is niks te zien van de rij die gevormd moet worden volgens Paul. Die speech heeft dus ook geen zin gehad. Ik wacht totdat het een beetje rustig is en als bijna iedereen uit de bus is, kom ik er ook uit. Ik hoef gelukkig niet te dringen bij de deur. Scheelt me weer een claustrofobische ervaring.