I go to London

Hoofdstuk 10

*Dingdong*

Beneden hoor ik wat gestommel van de moeder die naar de voordeur loopt. Ik kijk naar mijn wekker en zie dat het al elf uur 's ochtends is. Laten we zeggen dat ik de slaap meer dan nodig had. Ik open mijn twitter op mijn mobiel en scroll even snel door alle tweets. Allemaal berichtjes die niet zo belangrijk zijn, behalve dan die van One Direction. Bij de tweets die over hun gaan, blijf ik even wat langer hangen om goed te kunnen lezen wat er precies staat. Er staat voornamelijk waar de jongens op dit moment zijn. Harry, mijn favoriet, is nu in Londen lees ik. Mijn hart maakt een sprongetje in mijn borstkas. Wat zou het leuk zijn als ik hem zou tegen komen. Ik droom weer even verder, maar als er een kwartier verstreken is, stap ik toch echt mijn bed uit. Ik doe mijn badjas aan en mijn sloffen. Mijn perfecte pyjamadagoutfit. Ik loop de trap af, naar beneden toe en daar beneden zie ik de moeder staan met de jongen die ze net heeft binnen gelaten.

Ik wens ze een goede morgen en loop snel door naar de eetkamer. Maar wacht…..

Wie is dat?

Ik dacht dat ik hem ergens van kende. Ik loop ongemerkt terug en kijk vanaf de deur van de eetkamer de gang in. Wie is die jongen toch? En waar ken ik hem van? Hij komt me zo bekend voor….. 

“Kom verder, Harry” zegt de moeder tegen de jongen. Schijnbaar heet de jongen dus Harry want hij loopt met haar mee. Wacht…… Harry… opeens wordt het allemaal heel duidelijk en vallen alle puzzelstukjes tegelijk in mekaar.

Harry Styles van One Direction is mijn nieuwe huisgenoot! OMG! Ik laat een gil uit mijn keel ontsnappen, Daniel en Michael kijken me aan met ieder een wenkbrauw opgetrokken. Ze begrijpen niet wat ik zo juist heb gezien en ik heb ook niet echt zin om te vertellen waarom ik opeens zo excited ben.

Ik loop de keuken verder in en pak wat melk uit de koelkast, een bakje en de cornflakes. Het bakje vul ik met de flakes en ik giet er een ongelooflijke hoeveelheid melk overheen. Ik heb niet door dat ik moet stoppen met melk schenken totdat Daniel roept: “Stop!” Ik schrik me dood en laat bijna het pak vallen. “Ow, thank you for warning me but you frightened me!” roep ik uit en we beginnen allebei een beetje ongemakkelijk te lachen. Ik ga naast de jongens aan tafel zitten en ik eet rustig mijn flakes op. Hmmm… wat is dat toch heerlijk. Lekker Engelse cornflakes, of nou ja.. flakes die uit de Engelse supermarkt komen. In stilte eet ik verder terwijl ik zie dat de twee jongens non-verbaal met elkaar aan het communiceren zijn.

Ik begrijp niet waar ze het over hebben en probeer te begrijpen waar ze het over hebben. Ze wiebelen bijna ongemerkt op hun stoel, maar wel op een zodanige manier dat ik het door heb. Daar hoeven ze ook niet zoveel moeite voor te doen, want ik heb redelijk veel door. Ik heb het idee dat ze me voor het lapje aan het houden zijn, dus uiteindelijk vraag ik: “What are you laughing about guys?”. Ze wisselen weer een paar blikken voordat Daniel begint te praten. De blikken die uitgewisseld worden, zijn voornamelijk de blikken dat ze hun lachen niet meer kunnen inhouden. Dan begint Daniel te praten: “Because you screamed exactly the same way as Selena” en hij proest weer uit van het lachen. “What is so funny about that then?” vraag ik weer. Maar schijnbaar is het zo hilarisch dat ze niet meer bijkomen van het lachen. Pas als de moeder binnenkomt met Harry, stoppen ze met luid lachen en lopen ze naar voren om zich netjes voor te stellen aan de nieuwe gast. Ze geven een handje en zeggen hun naam tegen de jongen. Ik loop achter hun aan naar voren en als ik voor de nieuwe jongen sta, steek ik mijn hand uit. De jongen pakt mijn hand stevig vast en zegt zijn naam. Hij zegt zijn naam heel snel zo van: “HelloImHarryStyles”. Alsof hij me uitdaagt om zo snel mogelijk te praten, maar daar trap ik niet in. Ik zeg gewoon op een verstaanbaar tempo: “Hello, my name is Isa”. Of nou ja.. dat is de bedoeling. Het komt er een beetje verkrampt uit. Zoals altijd als ik met een knappe jongen praat. Gelukkig valt het niet heel erg op, want ze lopen de kamer samen uit terwijl ze druk met elkaar de huisregels aan het doornemen zijn. Alsof het allemaal heel normaal is dat Harry Styles, de jongen die duizenden harten van tienermeisjes harder doet kloppen of juist stil laat staan, in je huis is. DAT IS DUS NIET NORMAAL!

Daar sta ik dan, in mijn eentje in de woonkamer. Ik sta helemaal gek te worden bij het idee alleen al dat ik net gewoon mijn crush heb ontmoet. “aaaaaaaaahhh!” Selena komt gillend binnen. Ze wijst met haar vinger naar de gang waar Harry en haar moeder net naar boven zijn gelopen. Ze probeert te praten, dat zie ik. Maar het lukt haar niet. Er komt geen woord uit haar keel. Dus ik probeer te praten, maar mij lukt het ook niet. Mijn keel wordt gewoon dichtgeknepen door de zenuwen en alle adrenaline die door mijn lijf stroomt. Het enige wat ik kan doen is knikken. Als we zijn bijgekomen van onze zenuwachtige bui, barsten we in lachen uit. Dat een jongen je zo gek kan maken, dat had ik niet gedacht en Selena blijkbaar ook niet. Ik denk aan haar Harryposters op haar kamer, dat zijn er namelijk heel erg veel en ze zijn nu een rondleiding aan het maken. “What are you doing with your Harry posters?” vraag ik aan haar. Blijkbaar had ze daar nog niet aan gedacht want ze slaat haar hand voor haar mond. “Fuck”, roept ze door de kamer en ze sprint meteen naar boven. Maar het is al te laat. Harry en haar moeder staan al in Selena's kamer. Ik ben Selena achter nagelopen om te kijken of ik haar nog ergens mee kon helpen. Maar nu kan ik mooi even vertellen waarom die posters daar hangen. Ik ben per slot van rekening ook een Harrygirl.

Harry kijkt ons aan, hoe wij daar staan in de deuropening. Ik probeer hem normaal aan te kijken terwijl ik wil beginnen met praten. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen, dus de woorden rollen met vele haperingen over mijn lippen. “Wee-eeeee-eee….. Arreee… Directioners”, zeg ik, “and you are our favourite”. Die laatste zin kwam er te snel uit, dat ik betwijfel of hij het gehoord heeft.

Hij begint te lachen. Ik lach een beetje verkrampt mee, al begrijp ik eigenlijk niet waarom. “I hear that story a lot” zegt hij uiteindelijk. Nu snap ik het, ik kijk Selena aan en we barsten in lachen uit. “Can we talk with each other?” vraagt Harry terwijl hij de moeder, Selena en mij om de beurt aan kijkt. “Ow yes, sure you can”, zegt de moeder als eerste, ze heeft helemaal geen last van zenuwen. Ik durf te wedden dat ze niet eens weet dat Harry in One Direction zit, de bekendste Boyband van dit moment. Dat is dan wel een beetje raar, aangezien Selena's kamer helemaal vol hangt met posters van hem. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze nooit op haar kamer komt, dan is het te begrijpen.

“Okay, See you downstairs after the housetour” zegt Harry als hij de kamer uitloopt en naar de moeder knikt dat hij verder wil met de rondleiding. Verbolgen blijf ik met Selena in de kamer staan. We moeten even allebei laten bezinken wat er de afgelopen vijf minuten zich in deze kamer heeft plaats gevonden. Het was allemaal zo gewoon, maar eigenlijk ook weer niet. “OMG I'M FREAKING OUT MEN!” roep ik door de kamer. “yeeaaa me too” antwoord Selena. Alweer barsten we in lachen uit.

-----------------------------------------------------------------------------------------

it's my wattpad bday today woeee :D 1 year on wattpad yeaas I love you readers <3