Chapter 20

319 13 9
                                    

Madali akong nagtungo kinabukasan tangay ang mainit na soup na niluto ni Tita para kay Migs. It wasn't my fault to what happened to him but I feel like I was accountable for it because I was there, I was with him when it happened. At wala man lang akong nagawa kundi ang panoorin siya.

All events that was supposed to happen this week especially the christmas party got cancelled. Migs grandparents was too worried for his condition. He is scheduled today for cementing his left hand.

Giana was too fast for bringing us to the nearest hospital here in District III. Kahit may pag-aalinlangan sa kanya ay isinantabi ko iyon sa ngalan ni Migs. Both of us were too worried for him.

Inabutan ako ng traffic pa-district III, inis na inis ako dahil lalamig iyong soup. Kaya naman ng makarating ay dali dali akong nagtungo doon sa hopsital assigned room ni Migs. I didn't bother to knocked at all because my mind was too preoccupied with the thoughts of Migs being alone inside of his room.

Nang makapasok ay bahagya akong nagulat dahil may kausap itong nurse, nakikipagtawanan siya doon habang ibinababa iyong manggas noong hospital gown niya. Kaya dahan dahan akong lumakad papasok sa kwarto. Umalis rin naman kaagad ang nurse na kausap na ngumiti pa sa akin ng mapansin ako.

He seem fine at all pero noong magtama ang tingin namin ay bigla nalang siyang napahawak sa ulo niya. I already noticed that his left hand were already cemented. My bandage na blue na rin iyon na nakasabit sa kanyang balikat.

I immediately went to his side wearing my worried face. "Anong masakit sa 'yo?" pag-aalala ko.

Migs gaze lingered at me. "Yung paa mo kumusta?" I bit my lower lip. "When will I get a right answer from you huh?" pag-rereklamo ko. He just chuckled to what I said. Nakakainis, ang sarap nyang batukan o hampasin.

"I'm worried about your feet, how's it?" I tightly shut my eyes. "Worry about yourself Migs, I'm fine okay! It's fine now. Now, let's talk about you? Look at yourself! Look at what you've done to yourself," sermon ko sa kanya.

Migs smiled at me, using his right hand he cup the side of my face. I felt the warmth of his palm.

"Uy sobrang worried nyan!" pang-aasar nya pa. I pouted at him. Inalis ko ang kamay nya sa mukha ko sa asar. Nagawa pa nitong mang-asar sa kabila ng kondisyon nya.

"Malamang sino bang hindi," umiwas ako ng tingin. Silence enveloped the room after a second. Kaagad ko namang binasag iyon.

"Kumain ka na, ipinagluto kita ng soup!" pagsisinungaling ko dahil si Tita naman talaga ang nag-luto noon.

"Duda ako dyan!" my brows arched. "Totoo nga," tinawanan nya lang ako. "Sige, kunwari napaniwala mo ako,"

Mula sa paper bag ay inilabas ko ang soup na dala dala. It was an easy access after all. Tuwang tuwa si Migs na parang bata lang. He even swayed himself on the bed.

"Can you. . ." I once again stared at him, nang mapansin mukhang kaawa kaawa ang kalagayan niya ay hindi ko na itinuloy ang sasabihin ko.

I started feeding him, hindi nakatakas sa akin ang pagkagulat niya.

"C'mon, 'wag ng pabebe. I know you can't feed up yourself." wika ko.

"I can," umiwas siya ng tingin. Napangiti ako. "Dalian mo na, lalamig 'to!" pananakot ko sa kanya. I place the spoon in front of his mouth.

"Lagot ka kay Malo, inaagawan mo siya ng gawain!" I jokingly rolled my eyes.

"Nangangalay na ako Migs!" At the end Migs eat at all the soup I brought for him pagkatapos noon ay muli ko siyang ipinagpahinga kahit ayaw niya.

Trapped to the BeatsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon