𝐹𝑖𝑟𝑠𝑡 𝑏𝑢𝑡 𝐿𝑎𝑠𝑡(Completed)

Part-8☁️

Unicode Ver:

နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေတဲ့ ရင်ဘတ်အစုံကို လက်ဖြင့်ဖိကာ Jk နိုးလာခဲ့သည်။ချစ်ရသူရဲ့ရောဂါကို အသည်းအသန် စဉ်းစားသော်လည်း အဖြေက ထွက်မလာ။
စုတ် တစ်ချက်သပ်ကာ ဝရံတာသို့ထွက်လိုက်မိသည်။

မနက် သုံးနာရီလောက်သာ ရှိသေးတာမို့ လေအေးအေးတွေက တိုက်ခတ်နေဆဲ။လက်ကလေးကိုပိုက်ကာ ဝရံတာ ဘောင်ကိုမှီ ရပ်နေစဉ်

*မောင်*

Jk-အော် မင်းရောက်လာပြီပဲ။လာမှ လာပါ့မလားလို့။

*မျှော်နေတာလား။*

Jk-မဟုတ်ပါဘူး။

*မောင် မင်းအချစ်ဆိုတာကို ယုံလား။*

Jk-မသိဘူး။မယုံဘူးလို့ပဲပြောပါရစေ။ခုချိန်ထိလည်း ချစ်တယ်ဆိုတာ ဘာမှန်းသေချာမသိဘူး။

*ငါကတော့ ယုံတယ်။*

Jk-ဘာလို့။

*ငါချစ်တဲ့သူရဲ့စကားတစ်ခွန်းကြောင့် အခုလိုဖြစ်ခဲ့တာ ငါ့အတွက် အချစ်ဆိုတာ အရမ်းကို ထိရှလွယ်တဲ့ အရာတစ်ခု။ချစ်ရသူက ဒါဆို ဘာမှ မစဉ်းစားဘဲလုပ်ပစ်နိုင်တဲ့အထိ အချစ်က ငါ့အပေါ် လွှမ်းမိုးမှုကြီးမားတယ်။*

Jk-မင်းကအရူးလိုပဲ။

*မောင့်ကြောင့်လေ။*

Jk-ဘာ။

လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ထိုကောင်လေးက မရှိတော့။ဘေးဘီသေချာရှာကြည့်တော့လည်း မတွေ့တော့ပင်။သူပြောလိုက်တာကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား။သူများလွန်သွားတာလား လို့သာတွေးနေမိသည်။

Jk's pov:;

ဘာမို့လို့ ငါ့ကို ဒီလိုရှုပ်ယှက်ခတ်အောင် လုပ်နိုင်တာလဲကွာ။

တံတားပေါ်က နေရာမှန်ကို ‌ပြန်ရောက်လာတဲ့ ကောင်လေးမှာတော့...

Tae-မောင်ကလေ အရင်ကလိုပဲ စကားကို ဖြစ်သလိုပြောတုန်း။ဒါပေမဲ့ မောင့်စကားတစ်ခုကြောင့် ဒီလိုဖြစ်တယ်ဆိုတာ သိသွားခဲ့ရင် မောင် နောင်တမရဖို့မျှော်လင့်ပါတယ်။

Miya မနက်နိုးလာတာနဲ့ မနက်စာပြင်ဖို့အောက်ဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။သို့သော် မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ဟင်းချက်တယ်ဆိုတာကို အပြောနဲ့တောင် မပြောဘူးတဲ့ သူမသားက သူမတို့အတွက် မနက်စာပြင်နေတယ်တဲ့လေ။မျက်စိများကိုပွတ်ကာသပ်ကာ ပြန်ကြည့်သော်လည်း ထိုမြင်ကွင်းက ထိုမြင်ကွင်း။