𝐹𝑖𝑟𝑠𝑡 𝑏𝑢𝑡 𝐿𝑎𝑠𝑡(Completed)

Part-14☁️

Unicode Ver:

Jk-Hyung တံခါးတွေသွားပိတ်လေ။

Hoseok လည်းတုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့သွားပိတ်ရတော့သည်။ဒါတောင်မှ...

Hoseok-ငါ့ကိုတကယ် ဘာမှမလုပ်ပါဘူးနော်။

ထယ်ယောင်းလည်းစချင်လာတာနဲ့ ပခုံးကိုရိုက်ကာ ...

Tae-ဘာမှ မလုပ်ပါဘူးဆိုဗျာ။

ဟုဆိုကာ ခွက်ထိုးခွက်လန် ရယ်တော့သည်။

Hoseok-Jk မင်းဟာလေးကိုမင်းထိန်းနော်။ငါပြန်လုပ်မှာနော်။

ဟုငို၍ပြောသည်။

Jk-Hyung ရာ တိတ်ပါတော့။နောက်ထပ်မစစေရဘူး စိတ်ချ။

Hoseok-ဒါနဲ့ မင်းတို့ကဘာလာလုပ်ကြတာလဲ။

Jk-ကျွန်တော် အိပ်ချင်လို့။ထယ့်ကိုဘေးနားမှာထားချင်လို့။

ထိုစကားကြောင့် ထယ်ယောင်းမျက်နှာထက်ဝယ် အပြုံးရေးရေးလေးဖြစ်ပေါ်လျက်။Jk ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီစကားကသူပြောလိုက်မှန်းပင်မသိ ပြောလိုက်ခြင်းပင်။ထယ်ယောင်းရှေ့ရောက်ရင် ခံစားချက်တွေ ထိန်းချုပ်လို့မရ။‌ဖုံးကွယ်ထား၍ပင်မရ။

Hoseok-ဒါဆို ငါပြန်ပြီ။ရော့ သော့ ပြန်ရင်သော့ခတ်ပြီး ငါ့အိမ်ဝင်ပေးလှည့်။

Jk လည်းစိတ်ထဲကနေ ဟိဟိ ပျော်လိုက်တာလို့ပင်ကြိတ်တွေးနေသေးသည်။Hoseok သွားတာနဲ့ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ ထယ်ယောင်းရဲ့ပေါင်ပေါ်ကို ခေါင်းလေးတင်လိုက်ပြီး...

Jk-အိပ်ချင်နေပြီ။

Tae-ငါတို့က ဘာတွေလဲ မောင်။

Jk-ငါသေ‌ချာမသိဘူး။

Jk ဘာမှဆက်မပြောတော့သဖြင့် ထယ်ယောင်းလည်း ငြိမ်၍ပင် ခေါင်းလေးအားပွတ်ပေးနေမိသည်။

Tae's pov:;

မောင် ဒီထက်ပိုပြီး သတိရမလာတော့ဘဲ ဒီလိုလေးပဲဆို ကောင်းမှာပဲ။ငါလည်းငါ့ကြောင့်မောင်ပြိုလဲရတယ်ဆိုတာကြီးလည်း မဖြစ်တော့ဘူး။မောင်လည်းမနာကျင်ရတော့ဘူးပေါ့။ငါပဲပျောက်ကွယ်သွားရင်ဖြစ်နေပြီမို့ ‌ဒီတိုင်းလေးပဲရှိဖို့မျှော်လင့်တယ်။

ထိုစဉ် Jk တစ်ယောက် လုံးဝလင်းထိန်နေတဲ့ နေရောင်ကြောင့် နိုးလာခဲ့သည်။သူအိပ်တုန်းက မှောင်နေတဲ့အပြင် ထယ့်ရဲ့ပေါင်ပေါ်မှာ အိပ်နေခဲ့တာ။နိုးလာတော့ အုန်းကိုင်းကြီးပေါ်မှာဖြစ်နေလေရဲ့။