𝐹𝑖𝑟𝑠𝑡 𝑏𝑢𝑡 𝐿𝑎𝑠𝑡(Completed)

Part-16☁️

Unicode Ver:

Tae-ငါရောက်ပြီ မောင်။

Jk-ထယ် မျက်နှာလည်း မကောင်းပါလား။ဘာဖြစ်လို့လဲ။ဘယ်နားနာလို့လဲဟင်။

Tae's pov:;

ရင်ဘတ်ထဲက အရမ်းနာတယ်မောင်။ဒါပေမဲ့ မောင်သာဘေးကင်းနေရင် ငါနာကျင်ရလည်း ပြသနာမရှိပါဘူး။မောင့်မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း ငါအံတုနိုင်မှာပါ။

ထယ်ယောင်းလည်း ဘာမှ မဖြစ်သလို ရယ်ပြလိုက်ရင်း...

Tae-ချစ်တယ် မောင်။အရမ်းပဲ။

ဟုဆိုကာ တင်းကျပ်မြဲမြံစွာ ဖက်ထားလိုက်သည်။Jkကလည်းပလိုက်သင့်လေးကျောကို ပုတ်ပေးကာ..

Jk-မပြောချင်မပြောပါနဲ့ ထယ်။မောင်မင်းကိုချစ်တာမို့ ဘာမဆို ခွင့်လွှတ်ပြီးသားပါ။
မောင့်ကိုသာ ထယ့်အနားကနေ တွန်းမထုတ်ပါနဲ့။

Jk's pov:;

ထယ် ဒီလိုတွေဝေနေရတဲ့ အကြောင်းအရင်းကိုတွေ့အောင်ရှာမှာမို့ ထယ်မပြောပြလည်းရတယ်။

Jk လည်းဖက်ထားရာမှခွာလိုက်ပြီး...

Jk-ဆယ့်တစ်ထိုးပြီ။မောင်တို့လျှောက်သွားကြမလား ထယ်။

Tae-ကြာသလားလို့မောင်ရယ်။

နှစ်ယောက်သား ခြံတံခါးအားကျော်တက်ရန် ပြင်နေကြသည်။ထယ်ယောင်း‌တစ်ယောက် အရင်လို တံခါးအားဖောက်ထွက်ရန် ကြိုးစားပါသော်လည်း လုံးဝဖြတ်လို့မရ။ထိုအခါကျမှ အဘွားအိုပြောတဲ့စကားထဲက သူသေချာမကြားလိုက်သော စကားကိုပြန်ပြီးတွေးမိသည်။

"သူအကုန်လုံးကိုသိလာခါနီးလေ မင်းရဲ့စွမ်းအားတွေလျော့နည်းလေ ဖြစ်မယ်။"

ဆိုတာပင်။ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။သူကိုယ်တိုင် ရွေးတဲ့လမ်းမို့ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးခံယူရမည်မလား။သူပျောက်ကွယ်မှာ တခြားသူရဲ့လက်ထဲမှ မဟုတ်ဘဲ။သူသိပ်ချစ်တဲ့မောင့်ဆီမှာလေ။

မောင့်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူဖြစ်နေတာကိုမြင်ဟန်မတူ။ ဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီက ကျပ်နေသဖြင့် ခွ၍ အဆင်မပြေဖြစ်နေသည်။အုတ်တံတိုင်းပေါ် ကားယားလေးဖြင့် မောင့်ရဲ့ပုံစံမှာ သစ်ပင်ပေါ်တက်ပြီး ပြန်မဆင်းတတ်တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို။