(PKG) Pinaghalong Kape at Gatas

Chapter 26: mejo Shunga (1)

♪I was born
to tell you I love you..♪

♪and I am torn
to do what I have to..♪

♪to make you mine,
stay with me tonight. ♪

pagkagising ko sa white room,

ito agad ang narinig ko.

ang kantang "Your Call by: Secondhand Serenade "

may earphones sa tenga ko at yun ang nagpiplay.

sinubukan kong galawin ang kanang kamay ko.

Pero, nawindang ako dahil sa paggalaw kong iyon, parang feeling ko binagsakan ng 5 sakong bigas ang katawan ko sa sobrang sakit ng muscles ko.

I can't barely move or just turn my neck side by side, it really hurts.

so I chose to stay still and just listen calmly on the music that is playing on my ears.

teka nga...

Bakit may earphones ako?  bakit may nagpiplay na music?

(shunga ka Rits! alangan walang music? ano yan? design lang sa tenga?)

Haha. nakuha ko pang magjoke sa konsensya ko sa ganitong kondisyon?

seriously, natatawa ako na prang ewan, kasi feeling ko para akong na.coma, kasi ganyan ang advice ng doctors for comatose patients. Dapat palaging kausapin kahit unconscious or let them hear mellows or musics to make their systems work.

Pero teka nga, posible ba talagang na.coma ako?

ilang araw na ba akong tulog?

Pinikit kong muli ang mata ko, nagbabakasakaling panaginip lang ang lahat ng 'to.

Na ang totoo'y healthy ako at walang naging masamang epekto ang tanning at bleaching ko.

Na masaya akong nagsispend ng quality time ko with Terrence.

Na panaginip ko lang 'tong nagising ulit ako sa white room.

Na nasagot ko si Rence nung nagpropose siya at we're planning na for our upcoming wedding at this time.

Pero sana nga...

sana nga...

sana nga panaginip na lang...

But...

This is the reality, I have to face life or death itself.

"rain... Are you still asleep? Do you hear the melodies? Please ... Fight and wake up."

nagising ako nang makarinig ako ng pamilyar na boses.

Kaya dahan-dahan kong minulat ang aking mga mata.

At sobrang ganda agad ng nakita kong tanawin.

This handsome face.

I miss this :)

bakas pa rin sa reaksyon niya ang pagkagulat kaya di pa siya gumagalaw at nanlalaki pa rin ang mata niya.

yung totoo? Mukha ba akong multo?

Hindi na ba kapani-paniwalang may chance pa akong magising?

akala ko ba gusto niya na akong magising ba't ganyan siya maka-react? kakasabi niya nga lang kanina eh.

"hindi ba talaga kapani-paniwalang mabubuhay pa ako? Base sa reaksyon mo para kang nakakita ng multo eh."

I manage to speak even my whole system is still not functioning well.