Pierwszy Jeździec || Morwin

•8•

Ten rozdział jest dedykowany.

~Życzliwa

---

Pomimo upływu dni, sytuacja w Los Santos nie poprawiała się, ale z całą pewnością rozwijała. Początkowo było spokojnie, a opinia publiczna kupiła historię o porachunkach ulicznych gangów. Cywile spali spokojnie, wierząc, że Departament Policji trzyma rękę na pulsie i jest już o krok od ujęcia członków niebezpiecznej grupy. Ludzie spoza getta nie przejmowali się tym, co dzieje się na jego terenie. Tak żyło się zwyczajnie lepiej, nie myśląc o osobach zasypiających w rozpadających się domach, bez dostępu do ciepłej wody i ogrzewania, częściej głodnych niż najedzonych.

Teraz utrzymanie spokoju i porządku publicznego stało się znacznie trudniejsze. Pomimo braku prądu i światła, cywile widzieli i słyszeli, że na jednej z głównych ulic miasta doszło do strzelaniny. Nikt nie umiał opisać sprawców ani ich działań, jednak każdy doskonale wiedział, czego się dopuścili. Zaczęli bać się o swoje życie i dobytek, a to budziło poruszenie i protesty. Coraz więcej osób zaopatrywało się w broń, nie zawsze mając na nią licencję i umiejąc się z nią obchodzić. Lekarze ze szpitala Pillbox zanotowali już kilka przypadków postrzelenia się w stopę przez nieuwagę. W mieście stawało się coraz bardziej niebezpiecznie, a kapitan William Carrot nieustannie nawoływał do nałożenia kodu czarnego.

Nicollo Carbonara, wciąż przebywając w izolatorium, zapadł w śpiączkę, a jego stan wymagał użycia zaawansowanych maszyn do podtrzymania funkcji życiowych. Leki nie działały, a przynajmniej nie dość szybko, by zatrzymać postępującą chorobę. Medycy stawali na głowie, byle nie dopuścić do rozwinięcia się sepsy lub gangreny, choć nawet walkę z odleżynami na ten moment przegrywali.

Rodzina mężczyzny, zakonnicy i członkowie BurgerShota, ale nawet mechanicy oraz kilku policjantów, w tym Gregory Montanha, często przychodzili go odwiedzić, chociaż nie mogli wejść na salę. Nie czekali tu już nieustannie, oprócz pary na ustalonej zmianie, która miała dbać, by nikt z zewnątrz nie spróbował dobić białowłosego.

Potem do szpitala trafił Juan Diego Pisicela. Po wstępnym badaniu został umieszczony tuż obok Nicollo, mając te same objawy. Gregory pamiętał, że było to gwałtowne. Z rana jeszcze w miarę normalnie rozmawiali o sprawach bieżących, po południu wiózł szefa do szpitala, obstawiając, że jego omdlenie spowodowane jest cukrzycą, a wieczorem widział go z maską tlenową na twarzy. Siedział teraz na jednym z niewygodnych krzesełek w przychodni, czekając na swoją kolej, miał bowiem kilka pytań dla doktora Carpentera. Gdy tylko z gabinetu wyszedł mężczyzna z nogą w gipsie, policjant wszedł do środka, nie wpuszczając tam emerytki, która od razu zaczęła krzyczeć. Mógłby przysiąc, że skądś ją kojarzył.

- Dzień dobry, doktorzyno. Można z doktorzyną zamienić kilka słów? - Nie czekając na odpowiedź, usiadł na brzegu kozetki, splatając przed sobą palce swoich dłoni.

- Pewnie można. Coś się stało, kapitanie? Chyba nie przyszedłeś skarżyć się na stan zdrowia. Zawsze uciekałeś od lekarzy jak diabeł od święconej wody.

- Nie no, mi nic nie jest, mam swoje elektrolity. I kilka apteczek w aucie, jest ze mną okej. No, ale z Carbonarą i Pisicelą już niekoniecznie. Co im tak naprawdę jest?

- Nie mogę zdradzać ci takich rzeczy, zobowiązuje mnie tajemnica lekarska.

- Nawet z uwagi na starą przyjaźń? - Szatyn spróbował zrobić najbardziej rozczulającą minę, na jaką było go stać, ale to tylko rozbawiło doktora. - Proszę.

- Proszenie to nigdy nie była twoja mocna strona. No dobrze, to i tak zaraz wyjdzie. Ni cholery nie wiemy, co im jest, ale to bakteria odporna na antybiotyki, którymi dysponujemy. Nie chce się straszyć, Gregory, ale może kojarzysz coś takiego, jak dżuma?