Abim

Bölüm 7

*DÜZENLENDİ*

Bölüm 7

Ateş'ten;

Babam elindeki telefonla bir sağa bir sola dönerken bir yandan da söyleniyordu.

“Alt tarafı bir dava açacaksın. Ne kadar zor olabilir ki?”

Evet, babam Mira'yı normal yollarla alamayacağını anladığında yasal yollara başvurmuştu. Avukatını arayıp dava açmasını söylemişti fakat adam hala geri dönmemişti. Bu yüzden sinirliydi.

Tabi babamın siniri hiçbir şey. Siz bir de annemi görün.

“Sana inanmıyorum Mehmet! Resmen kızımı göremedim sizin yüzünüzden!”

“Ben bile doğru dürüst göremedim Sevim! Kızımızı ait olduğu yere getirebilmek için ben de uğraşıyorum, görmüyor musun?”

Annem de ağzını açtığında bu kavganın uzayıp gideceğini anlayıp olaya müdahale ettim.

“Lütfen şu saçma tartışmanızı bir kenara bırakır mısınız? Birbirinize bağırmanız Mira'yı geri getirmeyecek.”

İkisi de susup koltuğa birbirlerinden uzak bir şekilde oturduklarında gözlerimi devirdim. Çocuk gibilerdi.

Uzayıp giden sessizliği babamın çalan telefonu bozdu. Aramayı cevaplandırdıktan sonra hoparlöre alıp sehpanın üstüne koydu.

“Efendim Ayhan Bey?”

“Mehmet Bey, davayı açtık. Çarşamba günü saat ikide adliyede olmalısınız. Biz karşı tarafa da haber vereceğiz.”

Babam derin bir nefes alıp telefona eğildi.

“Kazanacağız, değil mi?”

“Yüzde 99 ihtimalle, evet.”

Babam bu cevabı beğenmemişti sanırım.

“Ben bu davayı kazanmak istiyorum Ayhan Bey. O yüzde birlik ihtimali de kaldıracaksınız. Umarım yeterince açık olabilmişimdir.”

Telefonun ucundan bile adamın yutkunuşunu duyduk.

“Merak etmeyin Mehmet Bey. Mahkemede elimden geleni yapacağım.”

“Elinizden geleni değil, fazlasını yapın Ayhan Bey. İyi günler.”

Sonunda telefonu kapattığında derin bir nefes alıp arkama yaslandım. O mahkemeyi kazanacaktık, biliyordum.

***

Mira'dan;

Babam oturduğu koltukta deli gibi ayağını sallarken, bir yandan da söyleniyordu.

“Şunlara bak. Gelmişler evime eşkıya gibi. Utanmadan ‘Mira bizim kızımız.’ diyorlar.”

Annem ağlarken babama bağırmaya başladı.

“Yeter Taner! Onlar ne yapsın? Çocuklarını elinden almışsın!”

Bu sefer de babam anneme bağırdı.

“Şimdi de onlar bizim çocuğumuzu elimizden alıyorlar ama! Mira bizim kızımız Aydan. Onu biz büyüttük, biz baktık. Kaç gece onun için uyku uyumadık biz!”

“Yeter Taner! Bu yaptıklarını bana en başından anlatmalıydın.”

Bağırırken kalktığı koltuğa tekrar oturdu.

“Ben kızımı kaybetmek istemiyorum. Bir şeyler yap.”

Babam çaresizce ellerini iki yana açtı.