Abim

Bölüm 14

*DÜZENLENDİ*

Bölüm 14

Mira'dan;

"Ne oldu sana kuzum?"

Dizlerime bağladığım kollarımı çözdüm ve yanıma oturan anneme baktım. Ellerini uzatıp yüzümü avuçlarımın arasına aldı ve sorusunu tekrarladı.

"Ne oldu?"

"Bana hakaret etti."

Burukça gülümsedi ve başımın üstüne tatlı bir öpücük bıraktı. "Abin seni üzmek istememiştir bebeğim."

"Abim değil."

Bunu söyledikten sonra gelen hıçkırık krizini derin nefesler alarak gidermeye çalıştım. Annemin kaşları sorarcasına çatılmıştı.

"Abim değil... Çünkü Çağlar hakaret etti."

Dudağını sıkıntıyla dişleyip etrafına bakmaya başladığında onu süzme fırsatı buldum. Siyah dar bir kot pantolonun üstüne beyaz salaş bir tişört giymişti. Saçları ilk defa darmadağındı. Tabi, daha kargalar kahvaltısını yapmadan evden kaçıp ormana dalarsam panik yapıp dağılırlardı.

Elini telefonuna götürüp birkaç şey yaptıktan sonra, cebine geri koyup bana döndü. Ağzını birkaç kez açıp kapattıktan sonra "Neden sana hakaret etti diye üzüldün peki?" diye sordu.

Gözlerimi kaçırıp ağaçlara baktım ve mırıldandım. "Sanırım ona aşık oldum."

Bakışlarımı ona çevirdiğimde gözlerini pörtletmiş olduğunu gördüm. Kendine geldiğinde bir çığlık attı.

"Ne demek aşık oldum? Kızım sen daha 13 yaşındasın!"

Dudaklarımı büzerek başımı eğdim. Doğru söylüyordu. Ben daha çok küçüktüm. Ve aşık olmaya hakkım yoktu.

"Olabilir." dedikten sonra heyecanla ellerimi çırparak devam ettim."Bak. Onu görünce sanki böyle midemde minik minik kelebekler kanat çırpmaya başlıyor. Böyle midemden uçarak kalbimin üstüne konuyor sanki. Bu aşk değil mi anne? Sen babama karşı böyle hissetmiyor musun?"

Dudaklarını büzüp kafasını kaşıdı. Sıkıntıyla bakışlarını ormanda gezdirdikten sonra yanıma yaslandı. Tatlı bir duygunun esir aldığı bakışlarını yüzüme çevirdi.

"Aslında, bu anlattığın evet, aşk. Ama daha yaşın küçük bebeğim. Büyüyünce karşına gerçekten aşık olabileceğin birisi çıkacak. Ve inan bana o kişi Çağlar olmayacak. İnan bana."

Gözlerimi silip başımı salladığımda, ayağa kaktı ve ellerimden tutup beni de kaldırdı. Saçlarımı düzelttikten sonra gözyaşlarımı sildi. Kolunu omzuma atarak yürümeye başladı.

Evin önüne geldiğimizde, abim koşarak yanımıza geldi ve kollarını bedenime sardı. Öyle ki, bir an göğüs kafesinin içine gireceğim sandım.

"Nereye kayboldun abicim sen?"

Sorusunu yanıtsız bıraktım. Babam evden çıkıp hızla yanımıza geldi. Abimi ittirip kollarını bedenime doladı.

"Canım kızım. Çok korkuttun bizi."

Çenemi babamın omzuna yasladım ve arkasındaki Çağlar'a baktım. Ellerini önünde birleştirmiş mahcup bir şekilde bana bakıyordu.

Ağzını oynatarak 'Özür dilerim.' dediğinde ona bakmayı kestim ve başımı babamın boynuna gömdüm. Şuan da ne Çağlar, ne de bir başkasını istemiyordum. Tek istediğim odaya gidip, Şapşik'e sarılarak ağlamaktı.