Abim

Bölüm 10

*DÜZENLENDİ*

Bölüm 10

Mira'dan;

Elimle telefonumu ararken bir yandan da içimden alarma küfür etmeye başladım. Bugün haftanın ilk günüydü ve okul vardı. İlk dersin Matematik olduğu aklıma geldikçe ağlamak istiyordum.

Alarmı kapatıp yataktan kalktım. Gözlerimin açılması için bir süre ovduktan sonra banyoya gidip yüzümü yıkadım.

Odaya dönüp yatağımı topladıktan sonra üstümü giyindim. Bugün canım etek giymek istemediği için siyah pantolon giymiştim.

Aşağı inip mutfağa girdim. Sevim annem çayları koyarken Mehmet babam gazete okuyordu. İkisine de günaydın dedikten sonra abimi sordum.

“O bugün biraz erken çıktı hayatım. Bir işi varmış.”

Başımı sallayıp tabağımdaki son peyniri ağzıma attıktan sonra ayağa kalktım. Bu sırada Mehmet babam da ağzına ekmeği attıktan sonra ayağa kalktı.

“Bugün seni ben bırakacağım.”

Sevim anneme veda ettikten sonra evden çıktık. Okul eve yakın olduğu için beş dakikada gelmiştik. Gerçi artık okula yürüyerek gitmek istiyordum.

“Miracım, harçlığın var mı?”

“Var.”

“Okulda bir sorun olursa bana söyle lütfen.”

“Tamam.”

Okula gelince babama veda ettikten sonra arabadan indim. Okulun ilk haftası çok sıkıntı yaşamıştım. İnsanlar bana uzaydan gelmişim gibi bakıyor, yanıma bile yaklaşmıyorlardı. Neden böyle bir şey yaptıklarını anlayabilmiş değildim.

Sırama geçip oturduktan sonra çantadan defterimi ve tableti çıkardım. Sınıf yavaş yavaş dolarken yanıma biri oturdu. Başımı çevirip baktığımda bir kız gördüm.

“Selam, ben İdil. Sen de Mira olmalısın.”

“Evet. Tanıştığıma memnun oldum.”

“Ben de. Mehmet beyin kızısın sanırım.”

Ah. Bu sorulardan cidden sıkıldım.

“Evet.”

“Böyle bir şey sorduğum için kızmış olabilirsin. Ama okulda herkes seni konuşuyor. Herkes Ateş abiyi tek çocuk sanıyordu. Hak verirsin ki hepimiz merak ettik.”

Evet, hak veriyordum. Fakat böyle bodoslama sormak da hiç hoş değildi açıkçası.

“Tabi, haklısınız.”

İdil kocaman gülümsedi.

“O zaman arkadaş mıyız?”

Ayıp olmasın diye yalandan gülümsedim.

“Tabi.”

Böylece okuldaki ilk arkadaşımı edinmiştim. Gerçi arkadaşım olmadan önce de mutsuz değildim açıkçası.

Ders başladığında İdil yerine geçti ve ben de dersi dinlemeye başladım.

***

“Abi! Abi!”

Koridorda gördüğüm abime seslenirken bir yandan da hızlı hızlı yanına yürüyordum. Beşinci dersteydik ve ben koca gün abimi görmemiştim. Sonunda beni duyup da arkasına döndüğünde yanına gelmiştim.

“Efendim Mira?”

Biraz soğuk muydu sanki?

“Bu sabah yoktun. Merak ettim seni.”