Driven by the Star (Ford Cousins #1)

Chapter 20: Crush

Chapter 20: Crush

Veroxx safely drove me home...

While we were on the road, he played different love songs while telling me stories. Kaya ayon, panay ang tawa namin dahil sa childhood memories niya kasama ang mga pinsan niya.

Pero sa lahat ng na-kwento niya, may isa lang talagang nangibabaw na nagpahagalpak sa 'kin sa tawa!

He was all smiles with eyes focused on the road when he told me, "Karl is the laziest among all. Tita attempted to burn down his books— he was only kinder that time. The reason?"

Saglit niya kong nilingon bago ibinalik ang tingin sa harap. "He didn't go to school for two weeks. But that kid didn't blink an eye upon knowing... in fact, he handed her the lighter when she was looking for one."

"Seryoso?!" gulat na gulat kong tanong at saka napabulalas sa tawa. Pati siya ay natawa na lang and in between his laughter, he nodded. "All of us can still remember what he told his dad when asked why he doesn't care..."

Pinigilan ko ang tawa ko, halos pati nga hininga ko eh, at saka tumitig kay Veroxx. Tutok na tutok ako sa sasabihin niya.

At tuluyan na talaga akong napahawak sa tiyan ko sa lakas ng tawa when he mimicked the little version of Karl, "It's for the best. I will no longer go to school."

Sa gitna ng halakhak ko, hindi makapaniwala kong tanong kay Veroxx, "Maiisip talaga ng bata 'yon?!"

Nang kumalma na si Veroxx mula sa tawa, nakangisi niyang sambit, "Believe it or not, there's a funnier scene— he asked his parents when he was 12 to establish their own school."

Napatigil ako at saka napakunot. "Bakit?"

"To pass him without going to school..." nilingon niya ko saglit at saka tumingin sa rearview mirror bago sa kalsada. "And to build a house inside, so he can sleep anytime."

I automatically burst into laughter once again.

Hindi ko kinakaya ang isang 'yon! Kung anak siya ni mama? Baka maghalo talaga ang balat sa tinalupan!

Marami pa kaming napag-usapan ni Veroxx bukod d'on...

Nabanggit ko nga sa kaniya na nag-aral ako sa public school kaya nagpa-kwento siya kung kumusta raw.

Promptly, I clicked my tongue in annoyance. "Sobrang hindi magandang experience!" Napailing-iling ako at saka sinabing, "Hindi ko alam kung ganito rin sa iba ah? Pero sa school ko n'ong elementary, pinipilit kaming bumili ng soup!"

Napataas talaga ang boses ko sa huling sinabi at saka ipinagkrus ang mga braso. "Minsan sotanghon na puro sabaw, sopas na lasang tubig, lugaw na lasang ipis, o kaya champorado na special ingredient ata ang buhok ng nagluto!"

It was his turn to laugh at my story. At kahit naiinis ako, napangiti na lang tuloy ako.

I stared at him for a moment. Umayos ako ng upo paharap sa kaniya.

Seeing his dimple while he laughs so hard is more than enough to make me happy too...

"Alam mo ba? May mas malala pa riyan..." naiiling kong saad. Saglit naman niya kong nilingon nang may nagtatakang mga mata. "Kami pa maghuhugas n'on! Tapos 'yong tray kapag recess? Kinukuha lang namin sa canteen tapos kami ang magbebenta sa room. Kaya nga siguro gumaling ako mag-compute pagdating sa pera— kasi kapag nagkulang, abonado pa kami!"

Kumunot ang noo niya sa nalaman.

"They did that to kids?" hindi niya makapaniwalang tanong na tinanguan ko bilang sagot.