Driven by the Star (Ford Cousins #1)

Chapter 35: Home

Chapter 35: Home

"Wow..." namamangha kong bulong, nanlalaki ang mga mata ko habang nakatitig sa mga paper bag at eco bag na nasa mesa.

Marahan kong nilingon si Veroxx sa tabi ko. Pagkukumpirma ko, "Seryoso, babi? Para sa 'kin lahat ng 'to?"

He lightly squeezed my hand as he gave me a proud yet sweet smile. "Yes, babi. Everything..."

Matik akong napangiti dahil sa narinig. At nang ibalik ko ang tingin sa harap, unti-unting lumapad ang ngiti na 'yon.

Binawi ko 'yong kamay ko mula sa kaniya. Excited kong nilapitan ang mesa at lumapit din siya rito para tabihan ako. Dahan-dahan niyang hinaplos-haplos 'yong naka-ponytail kong buhok.

Isa-isa kong hinawakan 'yong dalawang paper bags at tatlong hapit na hapit na eco bags.

Nakakatuwang sobra-sobra ang effort niya para lang sa araw na 'to. Pero at some point, hindi ko mapigilang mag-alala.

Baka kasi masanay si Veroxx na bigay nang bigay ng mga gamit sa 'kin. Naa-appreciate ko naman lahat ng 'to pero 'di naman niya kailangang maglagas ng pera para sa naglulumang bagay.

"Babi..." nag-aalangang tawag ko sa kaniya nang lingunin ko siya. Tinignan naman niya ko pabalik.

Medyo kinakabahan ako sa susunod kong sasabihin pero alam kong hindi naman namin 'to pag-aawayan. At the end of the day, we will only learn to understand and build a stronger relationship if we choose to have good communication from the very beginning.

Sinseridad kong pagpapasalamat, "Gusto kong malaman mo na thankful ako sa lahat ng regalo mo para sa 'kin. As in, sobrang thankful ako." Sandali akong huminto, hinahanap ang mga tamang salita. "Pero kasi... hindi naman ako materialistic na tao."

Nakagat ko ang ilalim kong labi. Kinakabahan ako sa kung anumang sasabihin niya.

Huminto siya sa paghaplos sa buhok ko at saka isinandal ang kanang kamay niya sa mesa. "I understand where you're coming from..." nakangiti niyang kumento.

I automatically felt at ease because of that. Nakakatuwa lang malaman na nagkakaintindihan kami. Dagdag pa nga niya, "After all, I don't want to prove my love to you through materialistic gifts that get damaged or become rusty over time."

Inangat niya ang kaliwa niyang kamay para ihawak sa batok niya. He was a little hesitant when he told me, "But those things are special to us. And the other three bags are only filled with food that you can share with tita and Jiro."

Matik na sumilay ang ngiti sa mga labi ko dahil sa narinig. Halos manlaki pa nga ang mga mata ko eh. Basta, sobrang saya ng puso ko!

Akala ko kasi, as in para sa 'kin lang ang lahat ng 'to. Dapat sinabi niya agad na mayroon din palang para kina mama at Jiro!

Gustong-gustong maka-points ah? Pati pamilya ko, nililigawan na. Kung alam lang niya... quotang-quota na siya!

"Kaya gustong-gusto ka nina mama at Jiro eh!" kantyaw ko sa kaniya. Agad namang lumapad ang ngiti sa mga labi niya. "Malayo pa ang susunod na eleksyon, nakuha mo na agad ang boto nila," pang-aasar ko pa na nagpatawa sa 'ming pareho.

Pabiro akong umiling-iling. "Vote-buying pa rin 'yan ah! Pare-pareho kayong makakasuhan niyan," kunwareng pananakot ko na lalong nagpalakas sa tawa niya. Para tuloy may anghel na sobrang saya sa tabi ko. Ang sarap niyang tignan kapag tumatawa siya...

Masaya kong nilingon muli ang mga regalo niya na nasa mesa.

Nangangati na ang mga kamay kong buksan ang mga 'yon para silipin kung anong nasa loob. Pero, hindi. Ikalma mo 'yan, Yumi! Ang dumi-dumi mo pa. Galing ka kayang labas!