Driven by the Star (Ford Cousins #1)

Chapter 22: Picture

Chapter 22: Picture

Nang huminto kami sa isang karinderya, si Trisha na lang ang bumaba. Pinagbantay niya kasi ako sa kotse niya.

Manila kasi 'to, hindi mo sigurado kung pagbalik mo sa parking lot, may kotse ka pa.

Hindi rin naman ako naghintay nang matagal eh. Ilang sandali lang, nakabalik na siya. Tawang-tawa nga ako pagkakita ko sa kaniya. P'ano ba naman, nakaplato pa 'yong mga kanin!

"Kaunting chika lang kay ate, napa-yes ko naman siya. See? 27 pesos lang 'tong tatlong order ng kanin. Kung doon kanina? Nako! Butas ang bulsa," natatawa niyang litanya pagkaayos ng upo.

Isa lang naman 'yong plato kaya halinhinan kami. Pero tag-isa naman kami ng kutsara at tinidor. Habang 'yong bucket ng chicken naman ay nasa taas ng radio ng kotse niya. Sa gitna raw namin para mabantayan niya ang bilang ng chicken na kukunin ko.

Grabe siya sa 'kin, 'no? Eh sa totoo lang, siya kaya 'tong malakas kumain. Kaya niya kayang ubusin ang isang bucket ng chicken nang hindi namimigay!

Hayaan na, at least ako, hindi ko na kailangang humanap ng kaibigang sasama sa 'king umubos ng bucket ng chicken. Because... I already met 'the one'.

Habang kumakain, sinigurado kong hindi na babalik kay Veroxx ang usapan. Baka kung ano pang i-suggest o itanong niya eh.

Mahirap na...

"Bakit ka nga pala nagpa-bleach agad?" nagtataka kong tanong nang mapansin ang kulay ng buhok niya.

One day, 'di na ko magugulat kapag nagtampo na 'yang hair niya sa kaniya. Ginagawa ba naman niyang hobby ang pagbi-bleach eh.

"Waley lang. Gusto ko lang mag-try ng violet naman," sagot niya pero pansin ko 'yong pag-iiba ng mood niya— biglang kumalma. Bakas din 'yong lungkot sa tono ng boses niya.

Hindi naman kasi 'yan kakalmado ng ganiyan for no reason. Hindi ko tuloy maiwasang mag-alala.

I tilted my head to my left as I carefully look at her face. "'Yon lang?" paninigurado ko na ikinatigil niya sa pagkain.

Huminga siya nang malalim at saka tinitigan ang hawak na plato.

"Na-sad lang akes kahapon kasi 'di ba coding ako? Ayern, nag-LRT ako tapos kakamadali ni ate mo, napagsarhan ng pinto 'yong isang pares ng sapatos ko. Sana nga pati 'yong isa, naiwan na rin. Para magamit naman ng makakapulot!" Pinilit niyang magtunog nakakatawa pero hindi ako nakumbinsi.

The way she stared at her plate and smile awkwardly, mukhang hindi talaga siya maayos. Isama pa 'yong hugot niya kanina n'ong nag-joke ako. Hindi man ako matalino but I can sense that there's something wrong.

Ayaw ko siyang pilitin kung hindi siya komportable na sabihin ang totoo. But knowing Trisha, she tends to keep all her problems with her. Kaya naiipon ang sakit sa loob niya hanggang bigla na lang siyang nagbe-break down like what happened when we were in college.

I don't want her to end up like that again... sobrang sakit n'on.

"Sigurado ka?" kunot-noo kong tanong, showing how unconvinced I am.

Nabigla ako nang iabot niya sa 'kin 'yong hawak niyang plato bago siya umiwas ng tingin. Diretso ang mga mata niya sa kalsada. I also saw her taking a sigh for a couple of times.

"Nag-fly away ang fafa ko..." kwento niya sa mababa at malungkot na boses.

Matik namang mas kumunot ang noo ko. Binaba ko muna sa binti ko ang plato at saka ko siya naguguluhang tinanong, "Nag-ibang bansa si tito o si tita?"

I saw how she took a deeper sigh than the previous ones before she looks down on her legs. From this view, I am sure that her eyes are welling up with tears.