Sorun çaresizlik değil, isteksizlik... İsteksiziz, çünkü çocuklukta bize uygulanan ilk şey, içimizdeki isteği öldürmektir.
Ben çocukluğumu öldüren onu kendi rızamla büyümeye iden kızdım..
Doğum günümde babamın ölüm yıl dönümü olacağını bilseydim o...
Evin içine girdiğimiz gibi odalarımıza çekildik bedenlerimiz sağlamdı ama ruhlarımız bir ölüden farksızdı kapımı kapatıp olduğum yere çöktüm dizlerimin üzerine kollarımla birlikte tüm gün dolan göz yaşlarımı serbest bıraktım musluktan açılan su gibi, göz yaşlarım dökülmeye başlatı yan odadan kırılma sesleri geldi polat olmalıydı diğer yan odamdan ağlama sesleri içinde eşyaların kırılma sesleri geldi buda savaştı ikisinin ortasında kalmıştım ben onlar gibi içimdeki yangını çevremi dağıtarak söndüremezdim gözlerimden akan göz yaşları bile içimdeki yangını söndürmeye gücü bile yokdu...
Ben öyle bir girdabın içindeydim ki kurtuluş yanım yoktu ya polat gibi acımasız olacaktım yada savaş gibi mahremmetli. Ben olamazdım çünkü babamla birlikte bende o çukuru gömültüm iki seçeneğim var dı acımasız yada mahremmetli olacaktım kimin izinden gitmem gerek baba...
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Ormanın içindeydim yine aynı sahne gözlerimde canlanıyordu babam'ı vuran o adam bu kez karşımda beni vurmak için silahın soğuk namlusunu bana nişan almıştı o an karşımdaki adam babam gibi tek kurşunla yere yığıldı, bedenimi nazikçe döndüren bir el hissettim bana sımsıkı sarıldı
"Özür dilerim"
Yüzü bulanıktı göremiyordum sadece sesi var dı
"Ne için özür diliyorsun."
"Çocukluğunu senden aldığım için olanlara engel olamadığım için herşey için özür dilerim milen"
"Sen kimsin bunları nerden biliyorsun" elleri bedenimden uzaklaştı görüntüsü ormanın sisleri arasına karıştı geçmişin girdabı arasında koşturup durdum kulaklarıma bir ses ilişti "milen uyan kabus görüyorsun " savaşın net çıkan sesi beni geçmişten bugüne getirdi gözlerimi açtığım an karşımda korku dolu gözlerle beni izliyordu..
"Noldu o bakışlarını değiştir iyiyim ben "
"Yine aynı kabusmu milen iyi değilsin iyiyim demekten vazgeç polat inanır ama ben asla "
Korkuyordu akıl sağlığım için haklı bende korkmuyorum değil gün gittikçe kabus şekillerim değişiyordu sahi o adam kimdi beni kurtaran..
"Hey kime diyorum nereye daldın "
"iyiyim savaş sorup durma bu soru için baya geç kaldın hazırlanıp gelicem müsadenle."
Gözleri doldu ellerini yumruk yaptı ve bişey demeden odamdan ayrıldı çıkarken kapıyı öyle sert kapatmıştıki öfkesini anlaya bilmiştim. Aynanın karşısına geçtim kendimi inceledim mavi gözlerim babamı hatırlattı bana bal köpüğü olan saçlarım ise annemi babam ve annemin tüm detayları bendeydi hızlıca duşa girip üstüme bir swit altıma siyah kotumu ve topuklu botlarımı geçirdikten sonra hafif bir makyaj ve saçlarımı doğal haline bırakmaya karar verdim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
