BİR GECE ANSIZIN/ YARI TEXTİNG

[19. BÖLÜM]

Selammmm

Nörüyonuzzz?

Sınır:150 oy 150 yorum

71K OLDUKKK

TEŞEKKÜR EDERİM!

Ufaktan çok azcık finallere doğru yaklaşmış olabiliriz ama çok azıcık. Daha kitap yeni başlıyor. Sizi bırakmaya niyetim yok.

Düştünüz elime *bıçak çeken timsah emojisi*

Haydin gız bölüme gidek.

İyi okumalar.

Ay heyecan yaptım. Tövbe Allah'ım. Neyse.

...

Sanırım ölüm her şeyin bitimiydi. Hiçbir şeyin başlangıcı olamazdı. Artık bu hayatta bir beklentim yoktu. Olmayacak ta. Sanırım.

Bazen diyorum yakınımızda olmasını istediğimiz insanlar neden yanımızda yoktu?

Sanırım biz bunu hak etmemize rağmen elimize ödül veren biri yoktu.

Karşımda ki kanlar içinde sandalyesine bağlı olan Kurtuluş'a kaydı bakışlarım.

Gözümden akan yaşlar usulca bedenimi terk ediyordu. Umutlarım gibi.

Devran yoktu, Serkan yoktu.

Sadece boş bir odada zincirlere mahkûm kılınan bir ben ve sandalyede ölüme sürüklenen bir Kurtuluş vardı.

"Kurtuluş, iyi misin? Lütfen biraz olsun konuş."dedim çaresizce. Her gün laf sayan kişi gitmiş sessiz sakin biri gelmişti.

Ağzını açıp tam konuşacakken yüzünü buruşturup kafasını eğdi. Canı acıyor olmalıydı.

"Çok canın acıyor olmalı. Buradan kurtulduğumuz da sanırım seni ben tedavi edeceğim. Şu yüzüne bak, çok kötü. Devran'ın eve yılan sokması gibi."dedim gülümseyerek.

Hayır! Komik değildi. Biraz olsun ortamın havasını değiştirmeye çalışıyordum.

"N...ne diyorsun be?!"dedi zar zor. Umutla ona döndüm. Konuşabiliyordu.

"Konuştun. Konuştun!"dedim heyecanla.

"Ciddi ol...olamazsın!"dedi durgunca. Ona göz devirdim.

"Vuruldun mu? Ya da ne bileyim, bir yerine ne oldu?"dedim alt dudağımı kemirirken.

"Vurulmadım."dedi son kelimesini söyler gibi.

Ve derin bir nefes aldı, sandalye ile birlikte yere düştü.

Ani çığlığım odada yankılandı. Tirtirtitriyordum.