Zonder hem

6

Ik lig in een betonnen ruimte zonder ramen, met een stalen deur. Op een van de muren zitten allemaal krassen. Er is met rood (hopelijk geen bloed) in het Engels opgeschreven. "The hope is lost forever!" Ik weet niet wie het gedaan heeft, maar diegene is echt gek geworden hier. Ik vraag me af wat er allemaal gebeurd moet zijn voor hij of zij dit deed. Ik denk dat Martin me hier opgesloten heeft. Ik herinner me alleen dat ik de deur voor hem opendeed. Die man is ziek. Waarschijnlijk zit ik hier nog wel even.

Ik had gelijk. Ik heb geen idee hoelang ik hier zit en die woorden werken me echt op de zenuwen. Misschien had diegene wel gelijk en is de hoop verloren. Misschien zie ik Jay niet meer terug en zal niemand mij terugzien.

Ik ben al een paar keer in slaap gevallen, maar niemand neemt de moeite om me hieruit te halen. Ik begin te snikken. De afgelopen maand heb ik me non-stop ingezet voor Jay en dit heeft zijn tol geëist.

Misschien zit ik hier al een week of zo, maar dit is de eerste keer dat de stalen deur open gaat. Niet alleen het luik dat erin zit, waar ze me drie keer per dag eten door geven. Tenminste, ik ga ervan uit dat het drie keer per dag is. Misschien is het maar twee keer of zo, maar dit lijkt me logisch. 'Aline' zegt Martin. 'Wat heb je gedaan?' vraag ik kalm. Ik ben verbaasd over mezelf en mijn reactie. 'Ik heb jou buiten bewustzijn gebracht en je in deze cel gezet.' 'Dat vermoedde ik al. Jake is zeker niet jouw neefje?' 'Dat is hij wel, maar hij is niet iemand waar ik veel om geef. Hij is hier veel nuttiger.' 'Ik snap het al' zeg ik. 'Echt? Dat scheelt een hele hoop uitleg en... methodes, laat ik zeggen.' 'Ik snap dat jij een psychopaat bent!' roep ik. Martin knikt. 'Zoiets zei je vriend ook al.' 'Jay?' vraag ik. 'Ja, je krijgt hem nog wel te zien.' Dan loopt Martin weg.

Dus ik zit me hier al zo'n twee weken, gok ik, te vervelen. Ik maak me zorgen om mezelf, Jay en eigenlijk ook om Jake. Ik weet niet wat Martin heeft gedaan, maar er is iets gebeurd.