Zonder hem

9

'Jay!' roep ik. 'Sorry, maar wie ben jij?' 'Jay, ik ben het! Aline?' 'Het spijt me, maar je moet me voor iemand anders aan zien. Ik ken jou niet.' Ik kijk Jake aan. 'J-Jayden?' 'Jake?' vraagt Jay verbaasd. 'Wat doe jij hier?' Jake haalt zijn schouders op. 'Mis jij je ouders niet?' vraag ik. 'Mijn ouders zijn dood' zegt Jayden toonloos. 'Nee, dat zijn ze niet' zeg ik verbaasd. Zelfs Jake schudt van nee. 'Ik denk dat ik dat beter weet dan jullie' zegt Jayden. Ik weiger hem Jay te noemen als hij zo doet. 'J-Jayden, je doet' begint Jake, maar zijn gezicht vertrekt van de pijn. 'Jake?' vraag ik. 'K-komt... goed.' Al denk ik van niet. Jayden kijkt wazig uit zijn ogen. 'Jayden? Gaat alles goed met je?' vraag ik. 'Prima, hoezo?' 'Laat maar.' 'Laten we maar gaan' zegt Martin met een gemene grijns. 'Neem hem maar alvast mee' zegt Martin tegen de man die Jayden hier bracht. Als Jayden weg is, pakt hij een spuit en zet die zonder twijfel in Jake's nek. Die valt uitgeteld neer.

Ik kan niet geloven dat Jayden zich mij niet meer herinnert. Ik vraag me voor misschien wel de duizendste keer af wat er gebeurd is. Jake is nog steeds niet wakker. Ik hoop dat het niets ergs is. Niet dat het nog niet erg was, maar je begrijpt me wel.

'Aline?' vraagt Jake. 'Jake!' roep ik uit. 'Gaat het goed?' 'Ja, prima.' 'Je kunt normaal praten' constateer ik. 'Ja, ze hebben laatst iets ingespoten waardoor in constant in paniek was. Kennelijk hebben ze eindelijk het middel gebruikt waardoor ik mezelf weer ben.' 'Weet je iets over Jayden?' 'Ze moeten jou uit zijn geheugen hebben gewist. Dat doen ze vaker weet je?' 'Echt?' Jake knikt. 'Ze wissen gewoon dingen uit je geheugen die belangrijk zijn. Uiteindelijk ben je jezelf niet meer.' 'Wat is het doel van dit gestoorde experiment?' vraag ik gefrustreerd. 'Alle emoties van mensen analyseren en dan een chip ontwikkelen die hen in staat stelt tot het controleren van mensen. Jayden was het meest geschikt voor de tests. Hij slaagde overal voor. Best vreemd als je bedenkt dat hij lichtelijk gestoord was, al voordat de tests begonnen.' 'Hoe bedoel je?' vraag ik. 'Tja, eerst werden we apart gehouden van elkaar. We wisten niet eens dat er anderen waren, maar toen we elkaar voor het eerst zagen, kwam Jayden niet goed op me over. Alsof hij al bijna gek was. Heel vreemd.' 'Wat gebeurde er in die periode dat je niets van de anderen wist?' 'Ik heb eigenlijk geen idee. Dat is iets dat ze uit bijna iedereens geheugen hebben gewist.' 'Bijna?' merk ik op. 'Jayden en een andere jongen leken het nog te weten.' 'Wat is er gebeurd met die andere jongen?' 'Hij was een van de Twee die geflipt zijn. Dit was zijn cel. We kregen de beelden allemaal te zien. Hij kraste met zijn nagels op de muur tot hij met de schilfers bloedende sneeën in zijn arm kon maken en schreef die woorden ermee.' 'Waarom juist die woorden?' 'Dat weet ik niet. Hij was gek.' 'Denk je dat Jayden ook gek zou zijn geworden?' 'Nee. Die Twee zijn dood.' 'Wat?!' 'Luister, deze mensen deinzen nergens voor terug. Ook niet voor doden. Ze hebben ons allemaal gemarteld. De Twee gekken mogen blij zijn dat het snel ging.' 'En jij?' 'Wat is er met mij?' 'Hebben ze jou gemarteld?' 'Waar jij bij zat. Twee weken in complete paniek doorbrengen is geen pretje.' Ik voel gewoon dat mijn ogen groot zijn. 'Ze doen al het hele experiment dat soort dingen. Ik zou me er niet om verbazen.' 'Daarom is het dus stop gezet.' Jake knikt. 'We zijn alle Tien hier een beetje gek geworden, hoor. Jayden ook, ik ook.' 'Weet je ook waarom jullie uitgekozen zijn?' vraag ik. Tot mijn verbazing knikt Jake. 'Het is maar een theorie, hoor. Maar mijn oom is een redelijk invloedrijke man. Jayden was jouw vriend en hij had het erover dat ook jouw ouders veel invloed hebben. Tom's pa is politicus - Tom is ook een jongen die hier zit. Dus ik denk dat het met invloed op de maatschappij te maken heeft. Niets meer, niets minder.' Ik knik, dat klinkt logisch. 'Jake' klinkt het door de speakers in de hoeken van de cel. 'Jouw beurt.' De stalen deur gaat weer open. 'Nee, nee. Alsjeblieft niet' smeekt Jake aan de mannen die hem vastpakken. Hij blijft schreeuwen, maar de mannen doen niets anders dan dat wat hen is opgedragen. 'Aline!' roept Jake nog, maar de stalen deur gaat al dicht.