Zonder hem

25

Tom

Kyra zit naast me. Ik kan me niet veel herinneren. Ik weet dat Muriël Jayden neerschoot. Vanaf daar weet ik alleen maar flarden. Een ambulance, mensen die zeiden dat alles goed zou komen, mijn vader. Ik ben nog steeds bang. Zouden we eindelijk van E.V.H.A.W. af zijn? Vast niet. Na alles wat ze gedaan hebben zullen ze zich echt niet zomaar laten verslaan. Maar voor nu is het over. Stilte voor de storm? Misschien. Maar het is stilte.

Jake

De doktoren snappen niet waarom ik niet praat. Ze doen allerlei onderzoeken, maar ze komen niet verder. Ik lig in hetzelfde ziekenhuis als Tom en Jayden. Aline verdeelt haar tijd tussen Jayden en mij. Volgens mij gaat ze ook af en toe bij Tom kijken. Jayden overleeft het wel, maar zeiden dat hij waarschijnlijk mank gaat lopen. Ik wil alleen weten of hij te vertrouwen is. Aline komt binnen met een vriendelijke glimlach. Ze begrijpt me en stelt alleen ja/nee-vragen. 'Hoi, Jake. Gaat het?' Ik haal mijn schouders op. 'Wil je weten hoe het met Tom gaat?' Ik knik. 'Toen ik er gisteren was, zei hij dat het wel ging. Het schot deed hem gewoon te veel denken aan...' Aline maakt een handgebaar en ik knik als teken dat ik snap wat ze bedoelt. 'Hij mag waarschijnlijk over een week gaan, omdat hij nog gewond is.' Natuurlijk is Tom gewond. E.V.H.A.W. kon onze gezondheid niet zoveel schelen. 'Weet je al waar jij gaat wonen?' vraagt Aline opeens. Ik schud mijn hoofd. Daar heb ik nog helemaal niet over nagedacht. Oom Martin heeft voor me gezorgd sinds mijn ouders dood zijn. Maar hij is nu ook dood. 'Je mag wel bij mij wonen.' Dat klinkt goed. 'Lijkt je dat wat?' Ik knik. Er komt weer een dokter binnen. Hij glimlacht vriendelijk. 'Hallo Jake. Hallo Aline.' 'Hoi' zegt Aline en ik steek mijn hand op als begroeting. 'De laatste testresultaten zijn binnen. We zijn er nu achter dat het niet aan zijn lichaam ligt. Je bent helemaal gezond. Het heeft te maken met het trauma.' Maar ik wil wel praten! Ik wil het uitschreeuwen, maar waarom lukt het niet?!

Aline

Jake is van slag en ik begrijp het. Ik weet dat hij graag wil praten, maar het lukt hem gewoon niet. Het verbaast me ook niet dat het met het experiment te maken heeft. Maar hij moet er wel over heen komen. 'Het beste dat we nu kunnen doen is je naar een psycholoog sturen, zodat je het trauma kunt verwerken.' Jake knikt. 'Dat was het wel. Laat het maar weten als er iets is.' Jake knikt instemmend en de dokter gaat. 'We moeten echt iets verzinnen, zodat je in ieder geval kunt zeggen wat je wilt.' Ik denk en plots tikt Jake me aan. Hij doet alsof hij een pen vast heeft en maakt er gebaren mee in de lucht. 'Je kan schrijven!' zeg ik. Hij knikt enthousiast. 'Dan ga ik een notebook voor je halen' zeg ik en hij lacht.

Muriël

Ik zit hier nu al een tijdje in de cel en ik kan me steeds beter voorstellen hoe de jongens zich gevoeld moeten hebben. Toch weet ik dat dit niets is. Als er echt iets zou zijn, zouden ze me eruit halen. Er hangt hier een klok en er is een bed. Alles wat de jongens kregen was een toilet. De deur gaat open. 'Mevrouw, bent u klaar voor verhoor?' Ik knik.