Zonder hem

30

Jake

Ik heb geen idee hoe lang ik hier al lig. Ik wil gewoon dat alles weer is zoals vroeger. Toen mijn ouders nog leefden, net zoals oom Martin. In die tijd was hij geweldig. De deur gaat open en ik probeer mijn hoofd te draaien. Het lukt niet. 'Jake, wat is er nu toch weer gebeurd?' Muriël. Die stem herken ik wel. Ze komt in mijn blikveld staan. 'Wil je van alle pijn af zijn?' vraagt ze. Ik weet niet wat ze bedoelt. Ze heeft een spuit vast en ik ben bang dat ik ga sterven.

Aline

We weten gewoon niet waar Jake kan zijn. Kyra is ook al vermist. Ik loop naar Jayden's kamer. Ik ben al een paar dagen niet bij hem geweest. Als ik hem zie, weet ik dat we een probleem hebben. Er ligt een lege spuit langs zijn bed en alles is overhoop gehaald. Ik loop langzaam naar hem toe, maar ik weet al dat hij dood is. Ik voel gewoon dat hij er niet meer is. En ik heb gelijk.

Kyra

Ik voel me slecht. Heel slecht. Ik zit vastgebonden op een stoel met tape over mijn mond. Ik zit met mijn rug naar de deur, tenminste dat denk ik. Er moet toch ergens een deur zijn? Ik wil terug naar Tom en Aline. Ik wil zelfs Jake zien. Waarom ben ik hier? Het lijkt wel alsof ik in de hemel ben, zo wit is alles. Maar ik weet zeker dat ik niet dood ben. Daar doet het teveel pijn voor.

Tom

Ik ga naar Aline om haar een beetje te kalmeren. Ze zei dat ze naar Jayden ging, maar voor zijn deur zit gele tape en Aline staat te huilen. 'Hey, Aline' zeg ik sussend. 'Wat is er gebeurd?' 'Iemand... heeft hem vermoord.' WAT?! 'Jayden?' Ze knikt. O God. Jake en Kyra zijn vermist en Jayden is opeens vermoord. Geen toeval. Ik voel dat ik mijn handen over mijn oren sla en ik tril. Ik zie telkens weer hoe ze het pistool richten en ik voel de pijn waar de kogel kwam.

Jake

Hoe is Muriël bij de politie weggekomen. 'Deze doses is genoeg om vier mensen te doden, weet je?' Natuurlijk antwoord ik niet. Mijn mond is dichtgeplakt en ik weet dat het me niet zou lukken om iets te zeggen. 'Ik vind deze wereld een grote marteling, jij kunt dat niet ontkennen. Ik denk dat we er eens een einde aan moeten maken.' Ze is gek geworden. Ik zie het in haar ogen. 'Dus ik zet de spuit in jouw arm en ik duw hem voor de helft leeg. Voordat jij dan sterft, zet je de spuit in mijn arm en vermoord je mij. Simpel, toch.' Ze lacht een beetje. Het klinkt hysterisch. Ik herinner me de tijd dat ze mijn vriendin was en we zo verliefd waren dat niets een probleem was. Ze is onherstelbaar beschadigd. Daarnaast heeft ze een enorme spuit die ze bij mijn arm houdt. Dan begint ze weer haar enge lach te lachen. 'Je kunt natuurlijk niets doen als je vast zit.' Wauw, wat slim van haar. Ik rol met mijn ogen, maar ze ziet het niet. 'Stom, stom, stom' zingt ze terwijl ze mijn arm losmaakt. Ze gaat aan mijn andere kant staan, bij mijn vastgebonden arm, zodat ik de spuit niet kapot kan slaan. Ze leunt over me heen en zet de spuit tegen mijn arm. Ik ben nog nooit zo bang voor de dood geweest. 'Niet vergeten mij te vermoorden, Jakie' zegt ze met een vreselijk kinderlijk stemmetje. Dan voel ik de druk op mijn arm.