Żywioł Wojny

10

    Day stanął przed namiotem Ashley.
- Księżniczka chciała mnie widzieć. - zakomunikował jednemu ze strażników pilnujących wejścia.
- Zaczekaj chwilę. - mężczyzna spojrzał na Day'a, po czym wszedł do namiotu. Nie minęła minuta, nim strażnik wrócił. - Możesz wejść.
- Dziękuję. - chłopak rzucił okiem na dwóch żołnierzy, zanim przekroczył wejście.

   Ashley podniosła wzrok kiedy usłyszała kroki.
- Chciałaś mnie widzieć, księżniczko. - Day spojrzał na dziewczynę. Pod jej ręką był kawałek materiału, na którym brunetka wypisała kilka słów.
- Dobrze, że jesteś. - księżniczka wstała i podała chłopakowi wiadomość. Ten tylko spojrzał lekko zdziwiony, zanim ostrożnie wziął materiał z jej ręki. Zaczął czytać, ale Ashley powstrzymała go. - Potem.
- W porządku. - Day ostrożnie schował wiadomość.
- Nikomu tego nie pokazuj. - brunetka przestrzegła służącego. Chłopak przytaknął. Księżniczka spojrzała w miejsce, w które Day schował materiał. - Proszę załatw to najszybciej jak możesz i wróć.
- Oczywiście. - odparł tylko, zanim delikatnie ukłonił się swojej pani.
- Dziękuję. - odpowiedziała, patrząc, jak służący idzie w kierunku wyjścia. Miała nadzieję, że chłopak szybko wróci z dobrymi wiadomościami.

***

   Aster siedziała spokojnie i patrzyła w dal. Myślała nad tym, w jaki sposób wyrwać się z namiotu, od kiedy tylko dostała odpowiedź od Ashley. Chciała być pewna, że tym razem nie wpadnie. Miała plan, ale musiała przygotować wszystko za dnia, by mógł się powieść. Spojrzała w kierunku drzwi. Była zmuszona złożyć swojej matce wizytę.

   Dziewczyna wyszła z namiotu, a za nią podążyli Nei i Kan. Strażnicy nie odchodzili od niej na krok. Zawsze przynajmniej jeden z nich był tuż przy księżniczce. Pilnowanie jej było ich najważniejszym obowiązkiem i nie mogli w tej kwestii zawieść swoich władców. Choć Aster chciała jak najbardziej utrudnić im osiągnięcie postawionego celu.

   Blondynka stanęła przed jedynym z namiotów, w którym właśnie trwało zebranie z żołnierzami.
- Dlaczego nie jesteście w środku? - zagadała do Nei'a i Kana. Strażnicy popatrzyli na siebie.
- Ponieważ dostaliśmy inne rozkazy, księżniczko. Dowiemy się o ważnych postanowieniach po spotkaniu. - odpowiedział starszy z nich. Aster przytaknęła na jego słowa. Z jednej strony była zła, że nawet w takich momentach strażnicy nie zostawiali jej choć na moment, ale z drugiej rozumiała decyzję swoich rodziców. Sama zapewne postąpiłaby tak samo na ich miejscu.

   Po kilku minutach wszyscy zaczęli wychodzić z namiotu. Pośród różnych oficerów Aster dostrzegła swoją mamę. Królowa od razu zwróciła uwagę na dziewczynę.
- Co tu robisz?
- Możemy porozmawiać? - zapytała spokojnie blondynka.
- W porządku. Mów o co chodzi. - królowa czekała, aż Aster zacznie, jednak dziewczyna tylko spojrzała wymownie na Nei'a i Kana. - Rozumiem. Chodź.
- Czekajcie tutaj. - księżniczka wydała strażnikom rozkaz, a ci posłusznie zostali na swoich miejscach.

    Blondynka odeszła kawałek z matką. Królowa patrzyła na nią, czekając, aż dziewczyna się odezwie.
- Chodzi o nasz namiot. - zaczęła spokojnie księżniczka. - Myślę, że obie potrzebujemy trochę więcej przestrzeni. Nie chcę przerywać nauki przez opuszczenie pałacu, ale nie mogę myśleć gdy ktoś w kółko kręci się obok mnie. A ty masz swoje obowiązki i ja nie jestem tam potrzebna.
- Nie jestem przekonana, czy masz rację. - kobieta skrzyżowała ręce na piersi. Czuła, że dziewczyna coś kombinuje.
- W takim razie dlaczego nie mogę zostać w namiocie, gdy żołnierze zdają Ci raporty? Albo kiedy rozmawiasz z wysłannikami z pałacu? - Aster postanowiła szybko wyciągnąć swoje najmocniejsze argumenty. Królowa wbiła wzrok w ziemię. Wiedziała, że każda jej odpowiedź tylko poprze teorię córki. - Daj mi osobny namiot. Na razie na jeden dzień. Potem zobaczysz, czy to dobry pomysł i zdecydujesz, co dalej.
- Aster... - władczyni westchnęła ciężko. Chciała uwierzyć w dobre intencje córki. Chciała dać jej choć jedną, ostatnią szansę. - Dobrze. Ale na jeden dzień.
- Dziękuję. - dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. W pewnym momencie czuła, że jej plan nie ma szans na powodzenie, ale ostatecznie odniosła swoje małe zwycięstwo. Teraz wystarczyło wykonać drugą część planu. Gdy tylko zapadnie zmrok...