Żywioł Wojny

2

   Blondwłosa dziewczyna westchnęła ciężko. Spojrzała na zegar. Była pora obiadu. Kolejny raz musiała zasiąść do stołu ze swoimi rodzicami. Znów była zmuszona do słuchania ich przemów. Usłyszała pukanie do drzwi.
- Już idę. - odpowiedziała, zanim zobaczyła swoją służącą.
- Oczywiście. - odparła tylko stojąca w przejściu służka. Dziewczyna przewróciła oczami. Nienawidziła tego przeklętego zamku. Nikt tu nie patrzył na nią poważnie. Wszyscy mieli ją jedynie za dziecko wspaniałych władców.

   Dziewczyna szybko zbiegła po schodach i usiadła do stołu. Jak zwykle nie zastała tam swoich rodziców. Zapewne byli zajęci przygotowaniami do balu. Wszyscy huczeli o tej imprezie od kilku tygodni, a blondynka nie widziała w tym nic atrakcyjnego. Po co bawić się wspólnie, skoro następnego dnia wszyscy znów będą skakać sobie do gardeł? Chciała uniknąć uczestnictwa w imprezie, ale wiedziała, że nie da rady. Była skazana na oglądanie kolejnej rywalizacji. Tym razem bez udziału przemocy, jednak dla niej niewiele to zmieniało.

   W końcu drzwi sali zostały otwarte. Strażnicy stanęli na baczność, kiedy para królewska dumnie kroczyła przed siebie. Oboje stanęli przy stole. Ich córka spokojnie podniosła się do góry.
- Aster, może trochę więcej entuzjazmu? - król spojrzał na dziewczynę. Blondynka uśmiechnęła się sztucznie i odwzajemniła wzrok ojca. Mężczyzna natychmiast zrezygnował z dalszych prób kontaktu z córką. Westchnął głęboko.
- Usiądźmy. - królowa wskazała na krzesła. Cała trójka równo usiadła przy stole, a strażnicy dookoła sali spoczęli. Rodzina królewska czekała na podanie obiadu.
- I jak? Już ustaliliście plan zabłyśnięcia na balu przed innymi? - Aster spojrzała wymownie na swoich rodziców. Oboje wymienili spojrzenia.
- Kochanie, chyba wstałaś dzisiaj lewą nogą. Jesteś nie w humorze. - król splótł palce swoich dłoni ze sobą. Był bardzo cierpliwym władcą. Przynajmniej na zewnątrz.
- Po prostu ani trochę nie podoba mi się ten bal. Nie chcę kolejnych popisów przed innymi narodami. - Aster wiedziała, że nic nie wskura. Mimo wszystko dalej próbowała przekonać rodziców o braku sensu jej obecności na balu. - Nie mogę po prostu zostać tu, w pałacu?
- Zostać? - oboje zaśmiali się. Blondynka poczuła w sobie złość. Znów została potraktowana jak księżniczka bez prawa głosu i wolnej woli. Jej przyszłość była już dawno zaplanowana. Ona musiała tylko posłusznie spełnić wszystkie oczekiwania.
- Proszę, zachowajcie chociaż resztki szacunku do mnie, skoro i tak nie zamierzacie dać mi wyboru. - powiedziała poważnie, a jej rodzice natychmiast przestali się śmiać. W pomieszczeniu nastała głucha cisza, którą przerwali dopiero służący, podający do stołu posiłek. Wszyscy wiedzieli, że reszta tego spotkania nie przebiegnie w miłej atmosferze.

   Po skończonym jedzeniu Aster po prostu wstała od stołu i wyszła z komnaty w kierunku swojego pokoju. Znów zamknęła się w czterech ścianach. Całe życie była samotna. Nie miała rodzeństwa. Zresztą tak, jak każde królewskie dziecko. Więcej niż jeden potomek oznaczał walkę o tron, albo wybór pomiędzy dwójką dzieci. Pomimo tego, że władcy nigdy nie patrzyli na swoich potomków z miłością, to wybór pomiędzy dwójką z nich był źle postrzegany pośród poddanych. W oczach ludzi z (jak uważali władcy) niższych szczebli, rodzina królewska musiała wyglądać idealnie. Dlatego księżniczki i książęta nigdy nie zaznali posiadania rodzeństwa. Jeśli dodatkowo ich przewrażliwieni rodzice nie dopuszczali do spotkań z poddanymi, służącymi czy strażnikami, byli skazani na samych siebie. Właśnie w ten sposób musiała żyć Aster. Skazana na samotność przez własnych rodziców. Nie była w stanie polubić nikogo. Każdy wydawał się jej niegodny zaufania. W końcu mogła ufać tylko samej sobie. Tak została wychowana. Czasem miała dosyć samej siebie. I wszystkich dookoła. Szczególnie swoich rodziców. Bo to oni, mniej lub bardziej świadomie, skazywali ją na cierpienie.

   - Aster mamy spotkanie w sprawie balu za chwilę. - królowa zajrzała do pokoju córki. Dziewczyna leżała spokojnie na łóżku.
- Powodzenia. - powiedziała pusto, przewracając się na drugi bok.
- Ty też tam będziesz. Przyjdź do sali za 5 minut. - rozkazała kobieta, zanim zamknęła drzwi.
- Serio? Co tym razem... - blondynka niechętnie usiadła na łóżku. Nie miała ochoty na przykre niespodzianki tego dnia. Nie wiedziała jeszcze, jak bardzo się rozczaruje.