ep7

2.8K 312 38

by zatzat_a

by zatzat_a

မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ ပထမဆုံး ဆုေတာင္းမိတာက လူေတြနဲ႕ မပတ္သတ္ပါရေစနဲ႕ဆိုတာပဲ

အထူးသျဖင့္ ဟီဆြန္းနဲ႕ ဂ်ဳံေဆာင္း

ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝရဲ႕ အဆိုး႐ြားဆုံး အမာ႐ြတ္ႏွစ္ခု။

ဖ်က္ပစ္ခ်င္တယ္။

မပတ္သတ္ခ်င္ဘူး ။ ထြက္ေျပးခ်င္တယ္။

ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ မလြတ္ေျမာက္နိုင္ဘူး။

လြတ္ေျမာက္ခြင့္လည္း ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။

ႏွစ္ေယာက္လုံးက တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တတ္ၾကတယ္။

ဖိနပ္ႀကိဳးကို ေသခ်ာစည္းႏွောင္ရင္း ေဆာင္ဟြန္းရဲ႕ စိတ္ေတြကေလးပင္ေနတယ္။

ဖိနပ္ႀကိဳးကို ၾကည့္ေတာ့ ျပတ္ေတာ့မလို႔ နည္းနည္းပဲလိုေတာ့တယ္။

"ဟင္း"

ေဆာင္းဟြန္းသက္ျပင္းဖြဖြခ်လိဳက္သည္။

ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသို႔သြားရန္ ၿခံတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။

ၿခံေရွ႕မွ ရပ္ထားတဲ့ကားကို ျမင္ေတာ့ ေဆာင္းဟြန္းရဲ႕ စိတ္ေတြက ခဲတစ္လုံးနဲ႕ထပ္ဆြဲခဲံလိုက္ရသလို ပိုေလးပင္သြားတယ္။

အင္းဒီေန႕လည္း ခါတိုင္းလို အေႂကြးေတြဆပ္ရဦးမယ္။

"တက္ေလ ဘာရပ္ေငးေနတာလဲ"

ကားမွန္ကိုခ်လ်က္ လွမ္းေျပာေသာ သူ႕ကို ေဆာင္ဟြန္း ခံစားခ်က္မဲ့စြာ ၾကည့္မိတယ္။

ကားကို ေက်ာ္ၿပီး ေဆာင္းဟြန္းလမ္းေလွ်ာက္လာမိသည္။
မသိဘူး သူ႕ကိုဆို နည္းနည္းေလာက္ အထြန့္တက္လိုက္ရမွ။

ဒါဟာ ဂ်ဳံေဆာင္း ကို စိတ္ညစ္ေစမယ္ဆိုတာ သိတယ္။ သိလို႔ကို သက္သက္လုပ္တာ။ သူလည္းကြၽန္ေတာ္ေၾကာင့္ အနည္းနဲ႕အမ်ား စိတ္ရႈပ္ရတာကို လိုခ်င္တယ္။

အေနာက္သို႔လွည့္မၾကည့္ေပမဲ့ သူ႕ကားေပၚကေန ဆင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေနာက္လိုက္လာမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။

ေဘးနားကျဖတ္သြားတဲ့ ကားဘီးရဲ႕အသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ထင္ျမင္ခ်က္ေတြက လြဲသြားတယ္။