Almuevo Series 1: Started With You (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 5

Kabanata 5

Titig

Masasabi kong naging malapit na kami sa isa't-isa kasi palagi niya na akong kinakausap at palagi kaming magkasama pagkatapos ng mga klase. At first, I was confused but lately, I get it immediately. Ito na ang pinakahihintay kong pagkakataon na mapalapit sa kanya. Ang pagkakataon na makilala ko siya. At salamat kasi nandito na kami sa stage na 'yon.

Marami akong nalaman sa kanya. Marami akong natutunan sa katauhan niya. At ang masasabi ko lang, sa loob ng mga araw na 'yon, nahulog ako. Nasa puso ko na siya, mahal ko na siya. Kaya masaya ako kasi naramdaman ko 'to. Masaya ako kasi hindi ko lubos akalain na magmamahal ako ng ganito. It's very impossible for me to fall in love since I am into playing but fate is amazing.

Nandito ako at nagmamahal na sa kanya. Ramdam na ramdam ko na siya sa puso ko. Sa tuwing magkasama kami sa lunch at free time, hindi mapigilan ng puso ko na matunaw sa saya. Those days were absolutely happy and memorable.

I smiled while staring at my reflection. I am wearing a white dress, no make-up and just a plain flat shoes. Pero habang pinagmamasdan ko ang sarili, namamangha ako kasi para akong diwata na simple lang. I am really beautiful with simple face. Huminga ako at inabot ang bag upang umalis na. Linggo ngayon at ibig sabihin, pupunta ako sa kanila dahil ito ang araw ng pagbisita ko.

Bumaba ako at nasalubong si Papa sa sala. Ngumiti ako at lumapit sa kanya, hinalikan ko siya sa pisnge kaya napabaling siya sa akin. I smiled genuinely. Kumunot ang noo niya.

"Where are you going?" he asked.

I breath hard.

"May pupuntahan lang po ako, Papa. By 5PM, I will be at home." paalam ko sa kanya.

Ngumuso siya pero tumango naman kaya nawala ang kaba ko.

"Okay. You must be at home by the time you promise." he said strictly.

Ngumiti ako at mabilis na tumango-tango. Muli ko siyang hinalikan at pagkatapos ay umalis na. Gamit ang vios ni Papa, pinaharurot ko 'yon palabas ng village. Sobrang excited ako kasi first time kong pupunta ng simbahan na ibang tao ang kasama. Tsaka excited akong makita si Lola at Lolo, at makita muli ang kanilang bahay.

Binuksan ko pa ang stereo habang nagmamaneho. Sumabay sa kantang naka-play at tumawa ng parang nababaliw. Sa sobrang excited ko, para na tuloy akong nawawala sa sarili. Binilisan ko pa ang kotse, kumanta dahil gusto ko ang kanta. Pagkaraan ng ilang minuto, muli kong nakita ang welcome signage nila at napahinga ng malalim. Finally, after one week, I am here to visit them again.

Pumasok ako at dumiretso hanggang sa makarating ako sa Camayse. I park my car the same parking when I visit last saturday. Napahinga ako at kinuha ang cellphone sa bag. Nanlaki ang mata ng makita ang thirty missed call ni Tajik. Oh my gosh, I almost forget it! Binasa ko ang text niya.

Tajik:

Where are you? The mass will start any moment.

Tajik:

We're already in the church. Please, text me when you are here.

Tajik:

Hey? Can you at least reply to my text? I'm worried.

Tajik:

Conciandra? Hey? Don't make me worried, please?

Napangiti ako sa mga text niya. Parang sobrang importante na akong tao sa kanya. Kumabog ang puso ko ng paulit-ulit na binasa ang mga iyon. I can't move on! Kinikilig ako ng husto sa mga ganitong ginagawa niya. I was about to form my reply when another message popped in.