Abbas gələndə hamı baş zala keçdi. Deyəsən yaxşı xəbərlə gəlmişdi. Ortaya keçib danışmağa
başladı:
- Uşaqlar, indi danışacağım şeydən sonra kim istəsə bu birliyi tərk edib gedə bilər. Əvvəlcə A-
nın dediklərini bir daha təkrarlamaq istəyirəm. Kiçik bir mətn hazırlamışam. Burdan hər şey
aydın olacaq. Kim istəsə götürsün.
H.O.S.T
Sənə öyrədilən hər şeyi unut.
Sən qum dənəciyi qədər kiçiksən.
Sən həyatın boyu ölümü düşünmədən yaşayırsan.
Ölüm gələndə isə deyirsən “Mən ki heç yaşamadım”.
100 il sonra isə sənə görə heç kəs ağlamayacaq.
Sənə danışılan heç nəyə inanma.
Sənin beynini uşaq nağılları ilə doldurdular.
Səni inandırdılar ki, bir gün Simurq quşu gələcək və bizi qaranlıq dünyadan
xilas edəcək.
Sən heç vaxt xoşbəxt olmayacaqsan.
Çünki, gözəl pəncərə təkcə şüşənin təmizliyindən yox, həm də mənzərədən
asılıdır.
Bizim arzularımız yoxdu. Bizim hədəflərimiz var.
Biz Tarixin sınma nöqtəsiyik.
Biz qorxularımızı ümidlərimizin yanında basdırdıq.
Bizim üçün dəyərli heç nə yoxdur.
Biz uça bilməyəcəyimizi dərk etmiş körpələrik.
Sənə inanan hər kəsi aldat.
Səni tərifləyən hər kəsi söy.
Bizi öldürməyən bizi gücləndirir.
Bizim gücümüz zəifliyimizi anlamağımızdadır.
Biz nə qəhrəmanlarıq, nə də ki ədalət döyüşçüləri.
Bizim döyüşümüz özümüzə qarşıdır.
. Bu mətni tam anlaya bilməmişdim. Amma onda nə isə qəribə bir doğmalıq hiss olunurdu.
Birdən-birə beynimə təzyiq gəldiyini hiss etdim. Az qala huşumu itirirdim. Mətnin şüuratı təsiri
vardı. Özümü pis hiss etməyə başladım. Sonra bir də oxudum. İçimdə hansısa bir sıxıntı
yaranadı. Çox qəribə idi. Elə bil sözlərdə hansısa gizli bir şifrə, kod var idi. Onu tapmağa
çalşırdım. Abbasın səsi fikirlərimi yayındırdı:
- A dedi ki, bu vərəqləri hər yerdə paylayaq. Bu gün bir çox ali məktəblərə paylamışıq. Arxada
əlaqə internet ünvanı da var. Bizə məktub yazırlar. Məncə bu sözlərdə nə isə gizli bir şey var.
Çünki onlardan sonra elektron ünvana xeyli məktub gəlib. Intihar etmək istəyən, depressiyada
olan gənclər öz dərdlərini danışırlar. Onlara heç kəs deməyib ki, bizdə belə bir qayda var. Onları
heç kəs məcbur etməyib ki, tanımadıqları ünvana bütün həyatlarını yazsınlar. Məktubları da sizə
paylayaram. Özünüz görəcəksiniz.
Aysel yadıma düşmüşdü. İstəyirdim ki, iclası saxlayıb Ayseli necə sevdiyimdən danışım. Sonra
Aslana baxdım. Onun gözləri dolmuşdu. Ümumiyyətə içəridə olan hər kəsdə qəribə bir
narahatlıq vardı. Bircə Abbas rahat idi.
O deyirdi:
- Uşaqlar, cəmiyyət içində yaşamaq gündən-günə çətinləşir. Deyirlər
ki, bir nəfərin ölümü faciədir, 1000 nəfərin ölümü isə artıq
statistikadır. Biz tanıdığımız insanların dərdinə acıyırıq.
Tanımadıqlarımız isə rəqəmlərdir. Gündə minlərlə insan acından,
xəstəliklərdən ölür. Bir Titanikin batmasına biz göz yaşı ilə
baxırdıq. Titanik boyda gəminin faciəvi məhvi ürəyimizi ağrıdırdı.
İndi təsəvvür edin ki, hər gün, hər saat bir Titanik batır, dalbadal,
dayanmadan. Hər gün 24000 insan aclıqdan və onun törətdiyi
xəstəliklərdən ölür. Ölənlərin 60 %-i 5 yaşından kiçik uşaqlardır.
Yoxsulluq və kasıblıq hər gün artır. Bu gün gündəlik yemək
tapmayan insanların sayı 800 milyona çatıb. 2007-ci il üçün dünya
gəlirinin 80 %-i dünya əhalisinin 15 %-inə çatır. Burda
bərabərsizliyin nə dərəcədə yüksək olduğunu görürsünüz. Yalnız 15
% əhalinin orta aylıq maaşı 30000 dolar təşkil edir. Qalan 85 %
əhalidə isə orta aylıq maaş 30 dollardır.
Bizə bu qəribə gələ bilər. Amma bilin ki, dünyada nə qədər yalan
olsa da rəqəmlər heç vaxt aldatmır. Bu aclıqlar bir yana, dünyada
200 milyondan çox narkoman var. Və illik narkotik gəliri 320
milyard dollar hesablanır.
Bu pulların hesabına bütün dünyanı xilas etmək olar. 4 milyard
insanı xilas edə biləcək pul narkomanların kefinə gedir. Baxın siz
bayaqkı mətni oxuyandan bu vaxta kimi bilirsiniz neçə uşaq
acından öldü? İnsanlar azğınlaşıb. Deyəcəksiniz ki, bu həmişə belə
olub? Yox, bu qədər ədalətsiz dövr hələ olmayıb. Siz ayda
qazandığınız 500 dollarla kifayətlənib ailənizi saxlaya bilərsiniz. Amma biləndə ki, bir ay əzab-əziyyətlə qazandığınız 500 dolları
pozğun fahişə bir gecədə qazanır, avtobusda arvadınıza kimsə söz
atanda həmin fahişə öz avtomobilini sürür, işdə üstünüzə qışqıran
müdiriniz bəlkə həmin gecə fahişənin ayağının altını öpür - bunlara
nə deyəcəksiniz?
Bəs İraqın bombalanması? Ya da ki, baş örtüklərinə görə
universitetdən qovulan tələbələr. Ya qlobal depressiya? Avropanın
80%-i bu dəqiqə depressiyadadır. Özləri də bilmirlər nəyə görə. Heç
bir çıxış yolu yoxdu. Bütün psixoloqların məsləhətləri, Yoqa
dərsləri, mənasız meditasiyalar, Tibet fəlsəfəsi, məsciddə yatıb
məsciddə oyanan möminlər, komediyalar, Hollivud, MTV, seks,
Havay adalarında keçirilən tətillər, Gucci, satanistlərin gecə
ritualları, ezoterika, nəsli kəsilməkdə olan kenqurulara yardım
fondu, kilsə mahnıları, tanışlıq saytları, astral uçuşlar, ev
heyvanları, hippilik, populyarlıq, pul - bunarın heç biri sizi xilas
etməyəcək. Çünki gözəl pəncərə təkcə şüşənin təmizliyindən yox,
həm də mənzərədən asılıdır. Biz özümüz çox xoşbəxt ola bilərik.
Amma əhatəmiz iyrənc olsa buna dözə bilmərik. Bütün
sadaladıqlarım depressiyanın dərmanlarıdır. Amma bəzən xəstəlik
elə ağır olur ki, cərrahiyyəyə ehtiyac yaranır. “Böyük təmizləmə”
başlanmalıdır. Biz insanlığı sağalda bilmədik. Xəstəlik qanqrenlə
yavaş-yavaş bütün bədənə yayılır. Deməli çıxış yolu ancaq
amputasiyadır. Bu gündən etibarən biz radikallaşırıq. Hər şeyə
qarşı. Heç bir güzəşt yoxdu. Heç bir qayda yoxdu. Gördüyümüz hər
bir pisliyə qarşı bir mənalı döyüş. Bizə terroçu deyəcəklər. Amma
uşaqların həmişə iynədən zəhlələri gedir. O biri otaqda sizin üçün
qara köynəklər almışıq. Üzərində qırmızı dairənin içində ulduz
işarəsi var. Bu işarə ilə biz bir-birimizi tanıyacağıq. Haqsızlıqlara
qarşı mübarizənin planını sabah hər kəs yazıb gətirsin. Biz ən
uyğunlarını seçib həyata keçirəcəyik. Artıq A hücuma başlayıb. Kim
nədən narazıdır və onun qarşınsını necə almağı təklif edirsə sabah
bir kağıza yazıb gətirsin. Mənim özümdə də bir neçə plan var.
Bu sözlərdən sonra mən Abbasa dedim:
- Sual vermək olar?
- Buyur. Burda hər şey olar.
- Mən bir şeyi başa düşmədim. Sistemə qarşı döyüşməklə necə xoşbəxtliyə çıxmaq olar ki?
Dağıtmaq, sındırmaq - axı bu düz olmaz. Əslində düzəltmək lazımdır. Dağıtmaqla necə xoşbəxt
ola bilərik ki?
- Sən cücənin nağılını oxumusan? Bu çox qəribə bir nağıldır.
