"အား!!!!"
"ဟွန့်.."
"ဟောဗျာ...သူပဲကိုက်ပြီး
သူပဲ စိတ်ဆိုးနေပြန်တယ်ပေါ့"
"လူကို အသားယူလွန်းတာကိုးလို့.."
"ကိုယ်ကချစ်လို့လေ ကုကုရဲ့..."
"တော်ပါ လွှတ်တော့..."
"မလွှတ်ပါဘူး အွင့်"
မင်းကြီးသည် ပေါင်ပေါ်တင်ထားသော
အကောင်ငယ်ေလးကို ပို၍ပင်
တိုးဖက်ဖျစ်ညှစ်ပစ်လိုက်သည်...
ဟာ လွှတ်လို့ပြောနေတယ်လေ...
ကဲဟယ် ကဲဟယ် ဒီလူကြီး
တအားဆိုးတယ် နှာဘူးကြီး..."
"ဟိတ် ဟိတ်!
ငြိမ်ငြိမ်နေနော် မဟုရင် မင်းပြောတဲ့
နှာဘူးကြီး တကယ်ဖြစ်သွားလိုက်မယ်.."
"အားးးး ညစ်ပတ်တယ်!!!!"
မင်းကြီးသည် အောက်ပိုင်းတနေရာကို
ကြည့်ကာ တွေးဆဆပြောလေတော့
ငစွာလေးကုကုလည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်း
ဖြင့်သာ တဖြန်းဖြန်းရိုက်လေသည်....
"အဲ့တာက ဘာဖြစ်တာလဲ ဟမ်.."
မင်းကြီးမှရယ်ကျဲကျဲပြောလေတော့
အရှက်သည်းလေးခမျာ
မျက်နှာထားစရာပင်မရှိတော့...
"ဘာဖြစ်နေလို့လဲ ဘာမှမဖြစ်ဘူး.."
"ဟုလို့လား အဟ!!"
"ဟာ!!ဟုပါတယ်ဆို"
"မျက်နှာတခုလုံးလည်း
ပေါက်ထွက်တော့မယ့်အတိုင်းပါလား
နီရဲကိုတွတ်လို့...."
"ဘယ်မှာနီလို့လဲ လူကြီးမင်းနော်....."
"အဟား ဟုပါပီ့ဗျာ မစတော့ပါဘူး.."
"အင်းဟယ် အင်းဟယ်!
ပြောလေ ကဲလေ အင့်ဟယ်"
"အဟာ ငြိမ်ငြိမ်နေပါဆို......."
ညစ်ထေးထေးပြုံးပြတော့
ခလေးငယ်က ရှက်တယ်တဲ့!
"အားရှီး လူကြီးမင်း.... ပြွတ်စ်"
"ဘာလုပ် ..ပြွတ်စ်"
"စကားတခွန်းမှ မပြောနဲ့!!
အသံမထွက်နဲ့ မဟုရင် နမ်းမှာ...."
"ဟာ...ပြွတ်စ်"
"ကိုယ်ပြောပြီးသားလေ.."
"ဒါမဲ့ ကုကုက...ပြွတ်စ်"
YOU ARE READING
ဧကရာဇ်သက်လျာ
Fanfictionဒိတကြိမ်တော့ လက်လွှတ်မှာမဟုတော့ဘူး..... ဒိတႀကိမ္ေတာ့ လက္လႊတ္မွာမဟုေတာ့ဘူး.....
