ဧကရာဇ်သက်လျာ

အပိုင်း(၂၀)

"ဘာလို့လဲ..ဂျောင်ကု
ဂျွန်ဂျောင်ကုဖြစ်နေလို့လား!!"

"ဟမ်..မောင်..."

"ယွန်း....တကယ်လို့တော့ မောင့်ကို
မပြောနဲ့နော်"

"......."

"ဒါ...ဒါဆို မောင်ထင်နေတာ
တကယ်အမှန်တွေပဲလား...."

"အင်းးး"

....................

"နင်တို့လွှတ်နော်!!!!
ငါ့ကိုလွှတ်..ငါ့ကိုလွှတ်ပါ!!!!
လွှတ်ပေးကြပါ....အီးဟီး"

"ဒုသခင်မလေးးး...."

"မခေါ်နဲ့!!!!!
ဘာကို သခင်မလေးလည်း!!
ဟမ်?? ငါ့ကို သခင်မလေးတယောက်အဖြစ်
မဟုဘူး လူတယောက်အဖြစ်
သတ်မှတ်ထားရင်တောင်
နင်တို့အခုလိုမျိုး ဖမ်းချုပ်ထားမှာမဟုဘူး"

"ဒုသခင်မလေးရယ်...
ဟောဒီ့အမိုက်မတို့ တောင်းပန်ပါတယ်
ဒီလိုမှမလုပ်ရင် ဘယ်လိုမှတားလို့
ရတော့မှာမဟုဘူး..မဖြစ်သင့်တာတွေ
ဖြစ်ကုနိမှညစိုးလို့ပါ..."

"တော်စမ်း!!!!!
ဟင့် အိမ်တော်ထိန်းကြီး...
အိမ်တော်ထိန်းကြီးကတော့ အသိစိတ်
ရှိသေးတယ်မလားဟင်...
ကုကုကို...ကုကုကိုလေ......ကုကုကို
လွှတ်ပေးပါနော်...နော်..နော်လို့
အိမ်တော်ထိန်းကြီးးးးးး"

"အိမ်တော်ရဲ့သခင်မလေးဒုက္ခ
ရောက်ရမယ့်လမ်းကို
အကျွန်ုပ်က ဘယ်လိုစဉ်းစားဉာဏ်နဲ့များ
ဖွင့်ပေးရမှာပါခဲ သခင်မလေးရယ်..."

"သွားးကြ!!!!!! အားးးး!!!!!!!!
နင်တို့အကုန်လုံးထွက်သွားကြ..
ငါလူသတ်မိတော့မယ်!!!"

"ဒုသခင်မလေးရယ်...."

"မကြားချင်ဘူးးးး
ထွက်သွားကြ!!! သွားး!!!!!"

...............

"မောင်လည်း အကြောင်းစုံ
သိသွားပြီဆိုတော့..
ယွန်းပြန်လိုက်ပါဦးမယ်"

"ဂရုစိုက်ပါနော်...
တခုခုဖြစ်ရင် မောင်ရင်ကွဲရမှာ...."

"အင်းပါ..."

စိုးရိမ်တကြီးထွက်သွားသော
ပိုးဖဲလေးကိုကြည့်ကာ...
သက်တော်စောင့်ဂျန် သက်ပြင်းရှည်တခု
ချလိုက်မိသည်...

ရင်ထဲမှာ ဘယ်လောက်တောင်များ
တုန်လှုပ်နေလိုက်မလဲ...
အနေအေးပြီးခံစားချက်ကို
လွယ်လွယ်မဖော်ပြတတ်သူဖြစ်ပေမယ့်လို့
ဂျောင်ကုဆိုတဲ့ကလေးနဲ့ပတ်သတ်ရင်
အစွန်းရောက်လွယ်တာ သူအသိဆုံး ၊
အတူရှိခဲ့ကြတာလည်း ကြာပြီမို့
သူ့ဘက်ကထုတ်ဖော်မပြလည်း
ကိုယ့်ဘက်က အလိုလိုနားလည်ပြီးသား...
အခုလည်း သူမမျက်ဝန်းတွေကို
ကြည့်ရုံနဲ့ သူမဘယ်လောက်တောင်
ပြာယာခတ်နေလဲ မေးစရာမလိုပါ....။