16.BÖLÜM UMUT

2.3K 102 6
                                    

Merhaba arkadaşlar zahir ile maviyle geldik.hikaye kaldı yerden devam ediyor fakat küçük bir farkla yeni sezon diye adladiracagimiz hikayemiz farklı kişileri de içine alacak.

Bölüme yorum ve oy vermeyi unutmayın💙

Umut


Derler ki karanlığı yok edecek tek bir şey vardır.o da umuttur.vazgeçtiğim sandığım yerden elli uzatan beni kırıp dökmeyen güzel seven birisi olmasını ne çok istiyordum değil mi?

Hikayemiz bir ölümün intikamı ile başladı.biti sandığım yerden bana yeniden başlayalım diyor beni kendi elleri ile bitiren adam.

Bir gün umudum tükendiğin ruhumda öldürmüş peki ben neden umut etmekten vazgeçmiyorum!

Zahirin pişman olduğunu kendi gözlerim ile şahit oldum.beni geri kazanmak istiyor bunu görüyorum.

Peki kaybolan bir şey bulabilir miydi?

Ben düştüğüm bu hayatın içinde kaybolmuş tüm.hayalerim daha çocuk iken benden alınmıştı.

Ama umut etmekten hiç bir zaman vazgeçmemiştim.

Ruhumda kırdığım tek parça kalbim değildi.inancımda kırılmış hatta paramparça olmuştu.

Bu sefer yapamazdım.ellimin tersi ile gözyaşlarım silerek bir adım geriye gittim.

"Yapamam olmaz"dedim.dudaklarımdan çıkan her bir kelime zehirli bir ok misali zahiri hedef alıyordu.

"Ne?"dedi afalayarak yavaşça ayağa kalktığında kapıya doğru hızlı adımlar ile giderek dışarı çıktım.

Kolumu tutan parmakları savurarak gözlerimi onu bir zamanlar sevdiğim gözlerine diktim.

"Beni paramparça edip bir daha birleştiremezsin zahir"dedim. Boğazımda bir yumru vardı.yutkunamıyordum.

"Mavi geçmişi telafi edemem ama geleceği güzeleştiririm sensiz yapamam"dediğinde gözlerim doluyordu.

"Geleceğimiz diye bir şey yok "dedim gözlerimden yaşlar akarken arkamı dönerek koş!sus başladım.

"Mavili"zahir arkamdan bağırarak gelirken ben daha çok ağlıyor daha çok koşuyordum.

"Mavi bekle dur"dedi.bir kuş olsam uçsam kanatlarını özgür olsam.

Birden başım dönmeye başladı.adımlarım tokezlerken kendimi yerde bulurken bana doğru koşan zahiri gördüm sonrası karanlık.

💙💙💙

Tutum elini meğersem hiç tutmamışsın elimi.yediverenlerin umuduydu.

Bir melodi yankılanıyordu.ruhumda,tarifi hissedilmeyen bir şey vardı içimde.

Kar,boran...en sert kışlar geçirdim.kaynık otu gibi söküldüm.köklerim bu geleneğe inat daha da uzadı.

Sesler duyuyordum.ama anlamıyordum.gözlerimi yavaşça açtığımda beyaz bir odada sedyenin üstünde yatıyordum.

Başımda zahir vardı.gözlerini benden çekmiyordu.endişeliydi.

"Ne oldu bana?"dedim doğrularak zahir ağzını açmıştı ki kapıdan giren doktor olduğunu tahmin ettiğim beyaz önlüklü bir kadın içeriye girdi.

"Uyanmışsın mavi bey geçmiş olsun"dedi masasına geçtiğinde zahirin yardım ile ayağa kalktım.

"Eşimin neyi var doktor hanım"diyen zahire sert bir bakış attım ama o oralı bile olmadı.

Eşi değildim.ama bunu kabul etmiyordu.

"Bu Aylarda sık sık hastaneye gelmeniz gereke bilir mavi bey tebrik ederim hamilesiniz"dedi doktor hanım.

Donmuş bir şekilde kadına bakarak affalarken içimden bir sesin asıl her şeyin daha yeni başladığını söylüyordu.

İNTİKAM-MPREG+BXBHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin