İNTİKAM-MPREG+BXB

17.BÖLÜM KADERİMİN OYUNU

Merhaba sevgili okurlarım.hikayemiz nasıl gidiyor? Zamanında izlediğim diziye uyarladığım bu hikaye aslında herkesin yaşayabileceğini göstermek istedim.

Neyse sizi mavi ile zahir baş başa bırakayım.onlar sizlere emanet.

Kaderimin oyunu

Kader denen çetrefeli hayat örgüsü bazen hiç beklemediğiniz bir yerden vururken sizi ne yapacağınız şaşırïrsınız!

Bende şuan bir labirentin içindeymişim gibi hissediyordum.çıkışı bulamıyordum.

Bir bebeğim olacaktı.içimde bir can bir hayat vardı.birden irkilerek ayağa kalktım.gözlerimi pencereye çevirdiğimde gece olmuştu.

Hastaneden çıktığımızda zahir mutluluktan ne yapacağını şaşırmıştı.ilk saniyeden üstüme titriyordu.bu olamazdı.

Ruhumu kanatan bir adamın yanında kalamazdım ki içimdeki canı bu hayatın içine sokmak gibi bir niyetim yoktu.

Bunu yapamazdım.bunu bebeğime yapamazdım.gözümden düşen yaşı silerek saate baktığımda gece yarısını geçmişti.

Zahir ne kadar ısrar etse de yanımda yatmasına izin vermiyordum.zaten burada kalmayacaktım.gidecektim hemde çok uzaklara...

Yüreğimde yarayı bir umut zamana bırakacaktır.iyliştiremezdi ama daha fazla darbe alamazdı da.

Merdivenlerden gelen sesi ile hemen yatağa yatarak üstümü örterek gözlerimi kapattım.

Kapının açılma sesini duyduğumda bedenim verildi.ayak sesleri yatağa doğru yaklaşarak dudaklarını anlımda hissettim.

"Sizleri çok seviyorum"dedi odadan çıkan kapının sesi ile bir kać dakika sonra gözlerimi açarak yataktan çıkarak üstüme kalın bir şeyler giyerek küçük el valizimi alarak sesiz bir şekilde kapıyı açarak dışarı çıktım.

Kimse yoktu.sessiz bir şekilde merdivenlerden araba inerek konaktan ayrılarak telefonumu çıkartarak Bekir abiyi aradım.

Yerimi söyledikten sonra ilçe otogarına giderek Bekir abiyi bekledim.bir kaç dakika sonra geldikten sonra araba ile birlikte havalimanına gittik.

Oradan İstanbul giderek uçaktan inip Londra uçağını bekledik.

Bekir abiye her şeyi anlatığında bana yardım etmeyi kabul etti. Olanlardan burada duramazdım.

Bir kaç dakika sonra Londra uçağı kalkış saati geldiğinde uçağa bindiğimizde artık gidiyordum.

Bana hiç bir zaman iyi gelmemişti doğduğum topraklar.acı,hüzün keder vardı.

Elveda bozkır.

Çıldırmak üzereydim.gitmişti.daha doğrusu kaçmıştı.bebeğimizi alıp kaçmıştı.

İstanbul'havalimanı da etrafta onu arıyordum.yoktu.allah kahretsin!

Yüreğim açıyordu nerde bu çocuk?

Görevli kişiye maviyi tarif ettiğimde aldığım yanıt içimde bir şeylerin kırıldığını hissettim.

"Bir beyfendi birlikte Londra uçağına bindiler efendim"gözümden bir damla yaş düşerken yüreğim açıyordu.

Vazgeçmişti bizden...