𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

1.

Vroeg in de ochtend werd ze wakker door het gegil van haar moeder. "Lieverd, er is iemand voor je mijn mooie lieve dochter" zei haar moeder tegen Hayat.

Hayat deed langzaam haar ogen open en keek naar de wekker die naast haar hoofd lag. Half zeven. "Wat, zo vroeg a moi, wie is er?" vroeg Hayat. "Jallah, niet zoveel vragen. Ga douchen, kleed je netjes en mooi aan en kom dan gelijk naar beneden."

Hayat snapte er niets van. Was het, nee dat kon toch niet? dacht ze. Ze deed wat haar moeder zei.

Ze was per slot van rekening een keurig kind die alles wat haar ouders haar vermelde deed. Maar haar ouders luisterden nooit naar haar.

Hoe konden ze nou willen dat hun net 18 jarige dochter al met iemand trouwde, iemand waar ze niet van hield?

Ze stapte nadenkend de douche in, en bleef daar zolang mogelijk totdat haar moeder hard op de deur bleef bonzen. "A lefrita, schiet op! Je bent echt soms een schande voor ons AibadAllah.!"

Hayat deed de douche uit en wikkelde zichzelf in een handdoek, ze deed de badkamer deur open en liep haar moeder negerend voorbij.

Haar moeder liep snel mompelend naar beneden. Hayat liep haar kamer in. Ze keek rond. "Wat moet ik in Godsnaam aan?" dacht ze.

Een stiekeme gedachte was dat ze gewoon naakt de huiskamer binnen zou lopen.

En dan maar de reacties van haar aanstaande bruidegom afwachten...