𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

13.

Ze deed de douche aan. Het bloed liep langs haar benen. Gelukkig werd het steeds minder.

Ze bleef onder de douche staan totdat het helemaal stopte. Marouan klopte op de deur. "Hayat, ik heb hier iets voor je, kan je de deur een klein beetje open doen?" vroeg hij.

Hayat antwoorde "ja, momentje alstjeblieft." Ze deed de douche uit en de wikkelde zich in een handdoek.

Haar schouders waren beide bont en blauw, en haar borsten ook. Ze deed de deur op een kier en riep Marouan.

Ineens zag ze een hand tussen de deur komen met daarin een paar maandverbandjes.

Marouan was maandverband voor haar wezen halen. Hayat schaamde zich nog erger.

Hij dacht dus dat ze ongesteld was. Ze pakte haar tas naast de badkamer en zocht naar haar ondergoed.

Ze deed haar onderbroek aan en voor de zekerheid deed ze er ook een maandverbandje in.

Ze had geen pyama bij zich, wat moest ze dan aan. Waarom dacht ze daar thuis niet over na.

Ze besloot haar trui, die ze diezelfde dag aanhad, aante houden. Maar nu nog een broek.

Dan maar de broek die ze morgen aan zou doen. Ze keek in de spiegel. Nu pas kon ze goed zien wat er met haar gezicht gebeurd was.

Gelukkig waren het plekken die wel zouden helen, maar op het moment zelf schrok Hayat.

Haar wangen waren beiden dik en blauw, en ook haar oog. Boven haar wenkbrauw had ze een helend wondje zitten en haar lip was ook dik.

Ze was bijna niet te herkennen, het enige wat nog echt van haar was waren haar ogen.

Haar mooie lichtbruine ogen, die een verhaal vertelde. Er stond angst in getekend.

Ogen liegen niet zeggen ze, en dat was bij Hayat zeker het geval. Ze was doodsbang, doodsbang voor wat de toekomst haar brengen zou.

Ze voelde zich smerig. Ze kon niet meer naar zichzelf in de spiegel kijken. Haar rug deed pijn, alles deed pijn, maar niets kon ze vergelijken met de pijn die ze in haar hart voelde. Ze wilde niet meer, ze kon niet meer. Ze huilde, huilde verschrikkelijk.

Ze was alleen, alleen in zichzelf, ze was weggegaan en kon nooit meer terug.

Ze moest nood gedwongen opnieuw beginnen. Hayat kon dat niet. Niet alleen.

Maar voor nu was Marouan bij haar. Al was het maar een nacht. Hayat waste haar gezicht nogmaals met wat water.

Ze droogde haar gezicht met een handdoek af. Pijn. Ze drukte. Nog meer pijn.

Laat het dan maar nat zijn, dacht ze. Ze deed de deur open.