𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

12.

Hayat voelde zich vertrouwd bij Marouan. Ze kende hem pas vijf minuten, maar het voelde alsof hij nu de enige was die ze had.

"Wat wil je eten?" vroeg Marouan. Hayat keek naar de grond. Ze schaamde zich een beetje en Marouan leek het te zien. "Hey, lieverd, wil je patat? met een broodje kaassoufle ofzo?" zei hij met zijn Amsterdamse accent. "Eh ja dat is goed" zei Hayat. "Blijf jij hier maar even wachten" zei hij. Hij liep naar binnen, hij was mooi gekleed.

Een mooi postuur, mooi gezicht, maar wie was deze jongen??

Even later kwam Marouan buiten gelopen met een paar plastic tasjes met eten en drinken erin.

"Ik heb voor jou fanta meegenomen en een blikje rode fernandes, is dat goed?" vroeg hij. Hayat knikte.

Hij had het eten betaald, dus dan was alles goed, dacht ze in zichzelf. "Okey hoe heet je hotel?" vroeg Marouan. Hayat was het vergeten. "Ik ben het vergeten, maar het zou hier in de buurt moeten zijn".

Marouan fronsde zijn wenkbrauw. "Dan weet ik waar het moet zijn, en dat is best een klein hotelletje". zei hij. Hij liep met haar mee. Ze liepen de straat uit, en gingen rechtsaf.

Daar stond een bord voor de deur :Hotel Titus. Hayat herinnerde zich weer dat dit hem was.

Marouan hield de deur voor haar open. Hij liep mee naar binnen. Gelijk liep hij richting het loket. "Heb je al gereserveerd?" vroeg hij. "Ja" antwoorde Hayat. Terwijl de man Hayat aankeek draaide Hayat haar gezicht weg.

Marouan zag het en zei "Meneer, er is dus gereserveerd, voor een eenpersoonskamer? Hayat?" Hayat knikte.

Het VVV kantoor heeft gebeld. De man pakte een lijst en in gebrekkig Nederlands zei hij "Ja, kamer 112. Morgen om 12 uur uitchecken. En dat word dan 55 euro"en hij gaf haar een sleutel.

Hayat schrok. "Wat 55 euro, maar tegen die man hadden jullie gezegd dat het maar 30 euro was." Hayat raakte lichtjes in paniek.

Zoveel geld kon ze er niet aan uitgeven. Marouan legde ineens 200 euro op de toonbank. "Dit krijg je als ze 4 nachten ken blijven" zei hij.

Hayat pakte het geld en gaf het terug aan Marouan. "Nee marouan, niet doen" zei ze. "Stil" zei Marouan kortaf. "Is het een deal?" zei hij tegen de man. De man knikte en pakte snel het geld en gaf Hayat de sleutel.

Marouan pakte de tassen en liep naast Hayat de gang in. Hij gaf haar de tassen aan. Hij keek haar aan. In haar ogen, niet naar de blauwe plekken. "Meisje, red je het een beetje?" vroeg hij. "Zal ik je morgen ochtend komen ophalen? om 12 uur?" vroeg hij.

Hayat dacht na. Hij was zo lief voor haar geweest. Ze vertrouwde hem. Nog nooit had iemand zoiets voor haar gedaan.

Hij was voor haar opgekomen. Zelfs haar eigen ouders deden dat niet voor haar. "Blijf je alstjeblieft bij me slapen Marouan?" vroeg ze hem.

Ik bedoel, ik zou het fijn vinden als je bij me kon blijven, zonder verdere gedachten hoor!" zei ze er snel achterna. Marouan glimlachtte.

"Okey, als je dat goed vind" zei hij. Ze liepen de trap op naar eerste verdieping, kamer 112.

Hayat opende de deur. De kamer was klein. Er stond geen tv, een hele kleine badkamer en een tweepersoonsbed.

Ze had heel erg veel pijn aan haar blauwe plekken, maar had ook erg honger.

Marouan legde de Hayat's tas op de grond, en het eten zette hij op een tafeltje.

Gulzig at Hayat haar eten op. Marouan bekeek haar. Ze werd rood. "Wat is er Mar?" zei ze met volle mond. Marouan lachtte. "Niets hoor meid, niets" zei hij.

Hayat voelde zich op haar gemak. Maar nog steeds ging het door haar heen wat haar ouders nu aan het doen waren.

En hoe het met Said, haar broertje ging. Nadat Hayat haar eten op had stond ze op. Bloed.

Ze zat nog geen tien minuten en ze bloedde alweer. De pijn daar was nog het ergst.

Ze had de gebeurtenis niet aan Marouan verteld. Hij zag het nog voordat zij het zag. "Hayat, je bloed." zei hij geschrokken.

Hayat keek Marouan geschrokken aan. Het kwam helemaal door haar broek heen. "Ga staan Hayat, ga naar de douche, kleed je maar om, heb je een pyama bij je?" vroeg hij.

"Hayat knikte, terwijl ze die niet mee genomen had. Ze schaamde zich diep. Liep snel naar de badkamer. Ze deed haar kleren voorzichtig uit.